Εκδήλωση στην Κορνοφωλιά Έβρου: «ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΚΚΕ – Η ΚΟ ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΑΙΜΟΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ» - ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑ 21.10.2018

Σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση στα πλαίσια των εορτασμών για τα εκατόχρονα του ΚΚΕ, που διοργάνωσε η Τ.Ε. Έβρου στο πνευματικό κέντρο της Κορνοφωλιάς. Η εκδήλωση με ομιλητή τον Γιάννη Δελλή βουλευτή Ά Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ, είχε ως σκοπό να τιμήσει το ιστορικό χωριό της Κορνοφωλιάς, που στα εκατό χρόνια ύπαρξης του Κόμματος στάθηκε σταθερός «αιμοδότης» του, πάντα αταλάντευτα στο πλευρό του.

Σε μια ζεστή ατμόσφαιρα, την εκδήλωση άνοιξε ο Γκατζίδης

Σταμάτης, μέλος της Τ.Ε. Έβρου, ο οποίος στην ομιλία του στάθηκε στους δεκάδες Κομμουνιστές  που στελέχωσαν τις Οργανώσεις του Έβρου και όχι μόνο, με καταγωγή από το ιστορικό χωριό (όπως και ο ίδιος άλλωστε).

Στην συνέχεια ο Γ.Δελλής στην ομιλία του ανέδειξε πως όπου υπήρχαν γερές Οργανώσεις του ΚΚΕ αναπτύχθηκαν και τεράστιοι εργατικοί και όχι μόνο αγώνες.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι παρευρισκόμενοι διέκοψαν  με τα χειροκροτήματα τους τον ομιλητή, ειδικά στο άκουσμα ονομάτων, γνώριμων στους περισσότερους όπως του Γιάννη Ράπτη μέλος της Κ.Ε. και γραμματέα περιοχής της Αν. Μακεδονίας Θράκης και δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη.

Η όμορφη εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την απόθεση ανθοδέσμης στο μνημείο για τους 85 νεκρούς Κορνοφωλιότες που έδωσαν την ζωή τους στην τρίχρονη εποποιία του Δ.Σ.Ε. και στο μνήμα του Γιάννη Ράπτη.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ: «ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΚΚΕ – Η ΚΟ ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΑΙΜΟΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ»  -  ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑ 21.10.2018

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Μέσα από τις πάμπολλες εκδηλώσεις του Κόμματός μας με αφορμή το κλείσιμο ενός αιώνα από τη ζωή και τη δράση του ούτε θα μπορούσε, βέβαια, κι ούτε θα ταίριαζε να λείπει μια τέτοια εκδήλωση σαν τη σημερινή, εδώ, στην Κορνοφωλιά, το κόκκινο χωριό!

Και για έναν ακόμα λόγο!

Η σημερινή εκδήλωση, εδώ σε αυτό το μέρος, είναι ταυτόχρονα και η ελάχιστη απόδοση τιμής σε όλους όσοι – και δεν είναι και λίγοι- εδώ σε αυτά τα χώματα γράψαν ηρωικές σελίδες στην ιστορία του Κόμματός μας, αυτήν την τόσο αξεχώριστη από την ιστορία του κινήματος του λαού μας, εδώ και εκατό χρόνια.

Το ΚΚΕ δε φύτρωσε από κάποια σπορά της τύχης.

Κάθε άλλο!

Η ίδρυσή του το Νοέμβρη του 1918 ήταν ο καρπός μιας ιστορικής ανάγκης.

Η εμφάνιση της εργατικής τάξης στο ιστορικό προσκήνιο ως τάξη για τον εαυτό της και στη χώρα μας απαιτούσε την οργάνωσή της, μα πάνω απ’ όλα ζητούσε τη συγκρότηση του δικού της πολιτικού υποκειμένου, δηλαδή του δικού της Κόμματος.

Αυτό ακριβώς έγινε τότε, με την ίδρυση το 1918 του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας, του ΣΕΚΕ που έξι χρόνια μετά, το 1924 μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Κι έτσι -απλά και φυσικά- η ανάγκη γίνηκε ιστορία.

Ήταν, άλλωστε, εκείνα τα χρόνια, χρόνια επαναστατικής θύελλας, που την ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, χαράζοντας τη διέξοδο και το δρόμο των λαών μέσα στην πιο τρομερή φρίκη του Μεγάλου Πολέμου όπως ονομαζόταν τότε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο φονικός ως τα τότε ιμπεριαλιστικός πόλεμος για τις αγορές και τις αποικίες.

Κι, αλίμονο, ούτε που φαντάζονταν τότε οι περισσότεροι άνθρωποι ότι μόλις 20 χρόνια μετά το φονικό θα ξαναρχόταν ακόμα πιο μεγάλο με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου οι ιμπεριαλιστές εκτός από τους δικούς τους λογαριασμούς που επεδίωκαν να λύσουν με τη βία του πολέμου έβαλαν σταθερά στο στόχαστρό τους και το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος της γης, τη Σοβιετική Ένωση.

Κι όπως είναι γνωστό, όχι μόνο έσπασαν τα μούτρα τους, αλλά ο σοσιαλιστικός κόσμος έγινε τότε κι ακόμα μεγαλύτερος.

Η φλόγα, λοιπόν, της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης ήταν αυτή που έδωσε την αποφασιστική ώθηση για αυτό το καθοριστικό βήμα της εργατικής τάξης της Ελλάδας ώστε να συγκροτήσει και να αποκτήσει για πρώτη φορά το δικό της κόμμα στη χώρα μας, τη δική της, δηλαδή, επαναστατική πρωτοπορία, το ΚΚΕ.

Τα πρώτα, τα νεανικά χρόνια του ΚΚΕ, όπως –άλλωστε και όλα του- δεν ήταν εύκολα.

Ο ταξικός αντίπαλος και οι πολιτικοί του εκφραστές με προεξάρχοντα τότε τον Ελ. Βενιζέλο διακρίνουν  αμέσως τον κίνδυνο για την καπιταλιστική εξουσία και από την πρώτη στιγμή το στοχοποιούν με σκοπό είτε «να πνίξουν το μωρό στην κούνια του» είτε να το χειραγωγήσουν και να το ελέγξουν, να το καταστήσουν ακίνδυνο για την αστική εξουσία.

Θα αποτύχουν και στα δυο παρά τις διώξεις, τις φυλακίσεις και τις εκτοπίσεις ή τις εξαγορές που από τότε χρησιμοποίησαν χωρίς δισταγμό.

Μέσα σε αυτά τα δύσκολα πρώτα χρόνια του ΚΚΕ, εξελισσόταν ταυτόχρονα και η δική του σταδιακή ωρίμανση και σε μια πορεία μόλις 6 χρόνων από το 1918 μέχρι το 1924 έχει κατακτήσει βασικά, κομβικά, πολιτικά χαρακτηριστικά.

Ας τα ονομάσουμε συνοπτικά:

1921 : ο «Ριζοσπάστης» γίνεται όργανο της ΚΕ του Κόμματος.

1922 : ιδρύεται η θρυλική ΟΚΝΕ, η Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας, ένδοξος πρόγονος της ΕΠΟΝ και της σημερινής ΚΝΕ.

1924 : το 3^ο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ αποφασίζει τη μετονομασία του σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ).  

Την ίδια χρονιά (1924) το νεαρό ΚΚΕ ιδρύει την Εργατική Βοήθεια Ελλάδας, οργάνωση πλατιά που θα έχει αποφασιστική συμβολή στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων.

Τότε ακριβώς, εκείνη τη χρονιά, το 1924 είναι που η επαναστατική φλόγα ανάβει και στην Κορνοφωλιά.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του αλησμόνητου Απόστολου Χριστακούδη, το 1924 ιδρύεται η πρώτη Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στο χωριό και μια από τις πρώτες σε ολόκληρο τον Έβρο και τη Θράκη με πρωτοβουλία του πρωτοπόρου κομμουνιστή Γιώργου Αρπατζιάνη, που μόλις έχει γυρίσει από τον εφιάλτη της Μικρασιατικής Εκστρατείας και Καταστροφής.

Ας ακουστούν κι ας μην ξεχαστούν τα ονόματα αυτών των πρωτοπόρων αγωνιστών αυτής της πρώτης κομματικής οργάνωσης στην Κορνοφωλιά.

Μαζί με το Γιώργο Αρπατζιάνη είναι κι ο αδελφός του Διαμαντής, ο Γιώργης Βουδούρης, ο Χρήστος Φιλιούδης, ο Χρήστος Ζουρβαλάς, ο Απόστολος Βασιλούδης, ο Γιάννης Βελλίδης, ο Γιάννης και ο Χρήστος Μαλκότσης, ο Θανάσης Τσιακμάκης και πιθανόν και ορισμένοι ακόμα.  

Η ιστορική έρευνα συνεχίζεται ……

Με αυτή την οργανωτική μαγιά, λοιπόν, ξεκίνησε το ΚΚΕ να απλώνει τη πολύπλευρη δράση του τα επόμενα χρόνια σε όλη την περιοχή της Κορνοφωλιάς και του Σουφλίου αλλά και του κεντρικού Έβρου, είτε καθοδηγώντας πρώτα και οργανώνοντας σκληρούς ταξικούς αγώνες όπως αυτούς των μεταξεργατριών είτε οδηγώντας το λαό να πρωταγωνιστήσει στο προσκήνιο της ιστορίας μέσα από τη θρυλική του Αντίσταση στους κατακτητές και λίγο αργότερα με την εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Οι γερές, λοιπόν, και ριζωμένες κομματικές οργανώσεις, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνοικία, χωριό και γειτονιά, παντού όπου ζει και αναπνέει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα   όπως ήταν και τότε έτσι είναι και τώρα βασική προϋπόθεση για την επίτευξη όλων των στόχων του Κόμματος και των τακτικών και των στρατηγικών. 

Γι’ αυτό και παλεύουμε σταθερά και αποφασιστικά ώστε να αποκτήσουν ακόμα πιο βαθιές ρίζες, πλατύτερους και ισχυρότερους δεσμούς οι Οργανώσεις του Κόμματος μέσα στην εργατική τάξη, ιδιαίτερα σε κλάδους που έχουν στρατηγική σημασία -όπως π.χ. στην Ενέργεια με την περιοχή του Έβρου να προορίζεται για κόμβος της-, στα νέα ηλικιακά και στα γυναικεία τμήματα των μισθωτών εργαζομένων, στους μετανάστες και πρόσφυγες εργάτες.

Η καθημερινή μας αυτή δουλειά -σαν του μυρμηγκιού- και η επιτυχία της για να οικοδομήσουμε ισχυρές, μαχητικές Οργανώσεις, είναι αυτή που  θα δώσει την πιο αποφασιστική ώθηση για την αναγκαία σήμερα ανασύνταξη του συνδικαλιστικού-εργατικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, αλλά και για τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας με τα κατώτερα τμήματα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού, ώστε η κοινή τους πάλη να στρέφεται ενάντια στην αστική, την καπιταλιστική εξουσία και να μην χάνεται άσκοπα αναζητώντας κάθε φορά κι έναν καλύτερο τάχα διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.    

Τι καινούριο έφερε όμως το ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία με την ίδρυσή του;

Για πρώτη φορά στη χώρα μας, με τη γέννηση του ΚΚΕ, μπαίνει ταυτόχρονα στην ημερήσια διάταξη της ελληνικής ιστορίας το ζήτημα η εργατική τάξη της Ελλάδας να παλέψει για την ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας υπέρ της κομμουνιστικής και μάλιστα το ζήτημα αυτό τίθεται σε επιστημονική βάση, στη βάση των επιστημονικών αρχών του μαρξισμού-λενινισμού.

Έτσι, από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του, το ΚΚΕ, δεν σταμάτησε να αναδείχνει τον ιστορικό ρόλο και την αποστολή της εργατικής τάξης, να αναδείχνει τη δυνατότητά της να κατακτήσει και να ασκήσει την εξουσία της, ως επαναστατικής τάξης και ως φορέας μιας ανώτερης από τον καπιταλισμό οργάνωσης της κοινωνίας.

Και γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο συγκρούστηκε από την πρώτη στιγμή και συγκρούεται και σήμερα με όλα τα αστικά κόμματα που θέλουν την εργατική τάξη υποταγμένη, χειραγωγημένη, να παρακαλάει γονατιστή για κάποια ψίχουλα που θα πέφτουν από το τραπέζι της κερδοφορίας των καπιταλιστών, που τη θέλουν να χύνει το αίμα της για τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών.

Στις γραμμές του συνένωσε πρωτοπόρους εργάτες μαχητές, σαν αυτούς που φτιάξαν την πρώτη κομματική οργάνωση της Κορνοφωλιάς, αλλά και διανοητές ενώ με εμπιστοσύνη απευθύνθηκε στις εργαζόμενες γυναίκες, στους νέους και τις νέες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών.

Το ΚΚΕ δεν διακήρυξε απλώς, αλλά με τα μέλη του και την επιρροή του οργάνωσε και στήριξε χωρίς να λυπάται κόπους και θυσίες σκληρούς διεκδικητικούς αγώνες για το 8ωρο, τις συνθήκες δουλειάς, τους μισθούς και τα μεροκάματα, τα δικαιώματα των γυναικών, την προστασία των ανηλίκων, τη δημόσια Υγεία και Παιδεία.

Το ΚΚΕ ήταν αυτό που από την πρώτη στιγμή ανέδειξε τις μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, όταν όλα τα αστικά κόμματα αναμασούσαν τότε κι ακόμα με ένα τρόπο αναμασούν τις ξεφτισμένες θεωρίες της «Ψωροκώσταινας».

Το ΚΚΕ ήταν αυτό που αποκάλυψε και αποκαλύπτει τον καπιταλιστικό χαρακτήρα του κράτους που μόνο ουδέτερο δεν είναι, που αποκάλυψε τη συνεχιζόμενη δικτατορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα είτε με είτε χωρίς βασιλιά είτε με κοινοβουλευτισμό είτε με τη χούντα της στρατιωτικής δικτατορίας.

Το ΚΚΕ ήταν και είναι αυτό που αντιπάλεψε το σκοταδισμό, τις προκαταλήψεις, τις θεωρίες και τις πρακτικές σε βάρος της γυναίκας, την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία και τον ατομισμό, ανέδειξε τη σημασία της εργατικής-λαϊκής αλληλεγγύης.

Μίλησε, το ΚΚΕ, από το 1918 ακόμα, για την αναγνώριση των παιδιών που αποκτήθηκαν εκτός γάμου, κάτι που θα περνούσαν πολλές δεκαετίες από τότε για να γίνει, ενώ ο διαχωρισμός του κράτους από την Εκκλησία -που τέθηκε από τότε ακόμα ως στόχος- ακόμα εκκρεμεί, έτσι για να δείχνει την αντιδραστικότητα ενός βάρβαρου συστήματος που δεν αντέχει πια ούτε καν υπερώριμους στοιχειώδεις εκσυγχρονισμούς.

Έτσι απέκτησε, το ΚΚΕ, αυτούς τους ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη, γιατί εξέφρασε τα ιστορικά της συμφέροντα και μπήκε μπροστά σε κάθε μάχη για τις διεκδικήσεις της, όταν όλοι οι άλλοι από τότε της συστήναν φρονιμάδα, γιατί πρωτοστάτησε στην οργάνωση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος καθημερινά, αδιάλειπτα και σε όλες τις κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας.

Χωρίς αυτούς τους ακατάλυτους δεσμούς, δεν θα μπορούσε να αντέξει για πολύ το συνεχές σφυροκόπημα και τις διώξεις της αστικής τάξης που το στόχο της για το ΚΚΕ δεν τον εγκατέλειψε ποτέ επιδιώκοντας είτε να εξασθενίσει τον επαναστατικό του χαρακτήρα είτε να το περιθωριοποιήσει είτε ακόμα καλύτερα γι΄ αυτήν να το διαλύσει.

Σε όλη τη διάρκεια του Μεσοπολέμου ως το 1936 το ΚΚΕ αντιπάλεψε ηρωικά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους και της καπιταλιστικής εργοδοσίας, το «Ιδιώνυμο» του Ελ. Βενιζέλου και γενικότερα τις διώξεις, τις δολοφονικές επιθέσεις, τις φυλακίσεις και τους εκτοπισμούς.

Και δεν παρέλειψε να ξεκινήσει την προετοιμασία του λαού κατά του επερχόμενου, τότε, ιμπεριαλιστικού δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, συνδυάζοντάς την με τη μάχη κατά του εθνικισμού και του φασισμού.

Είναι τότε η εποχή στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 που ακόμα κι ο αγώνας για το μεροκάματο συνεπαγόταν νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένους και είναι τότε ακριβώς που το Κόμμα οικοδομούσε Οργανώσεις και αύξανε την επιρροή του και την επίδρασή του στα συνδικάτα πολλών κλάδων, όπως στους καπνεργάτες, στους ναυτεργάτες, στους υφαντουργούς και σε αυτά εδώ τα μέρη στο προλεταριάτο του μεταξιού που στην πλειοψηφία του ήταν γυναικείο, στις μεταξεργάτριες.

Ας παρακολουθήσουμε αυτή τη δράση του Κόμματος που φέρνει την άνοδο του κινήματος μέσα από τις σελίδες του Ριζοσπάστη της εποχής εκείνης.

Βρισκόμαστε στο 1932, λίγα μόλις χρόνια (9) από την οριστικοποίηση των συνόρων με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923 και ήδη η περιοχή του Σουφλίου γνωρίζει σημαντική βιομηχανική ανάπτυξη στον κλάδο του μεταξιού.

Το πιο εμβληματικό εργοστάσιο μετάξης στην εποχή του Μεσοπολέμου είναι αυτό των αδελφών Τζίβρε που στην ακμή του φτάνει να απασχολεί πάνω από 600 εργάτριες.

Υπάρχουν βεβαίως και άλλα 2 μικρότερα εργοστάσια το ένα και πάλι των αδελφών Τζίβρε και το άλλο του Παντελή Χατζησάββα.

Υπάρχει, λοιπόν, μεγάλη συγκέντρωση εργατικού δυναμικού, τέτοια που η κινητοποίησή του να ανησυχεί την εργοδοσία που το εκμεταλλεύεται ασύστολα ενώ σύμφωνα και πάλι με το Ριζοσπάστη της εποχής στην περιοχή του Σουφλίου υπάρχουν και πάνω από 500 εργάτες γης των οποίων η ζωή είναι πραγματικά βυθισμένη στην εξαθλίωση: η ανεργία τους θερίζει, το μεροκάματο είναι εξευτελιστικό, δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη ……

Διαβάζω επί λέξει ένα κομμάτι από το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη στις 16.12.1932 γι’ αυτούς τους εργάτες γης:

«Οι αρρώστιες πρώτα πρώτα αυτούς προσβάλλουν.

Ελονοσία και φυματίωση θερίζουν τη φτωχολογιά εδώ πέρα.

Γιατρική περίθαλψη καμιά.

Ο Δήμος έχει 1 μόνο γιατρό που για να εξετάσει έναν άρρωστο περνούν 5-6 μέρες.

50-60 άρρωστοι νέοι, γέροι και γυναίκες με μωρά περιμένουν κάθε μέρα έξω από το γραφείο του.

Τα μικρά παιδιά για παραμικρές αρρώστιες πεθαίνουν αράδα, γιατί δεν είναι κανείς να τα περιθάλψει και γιατί οι προλετάριοι γονείς τους δεν έχουν τα μέσα να τα κάνουν και τη στοιχειώδη δίαιτα που απαιτείται σε ένα μωρό.

Έτσι προχθές πέθαναν τα παιδάκια των σ. Κ. Πρεπούδη και Ν. Νάνου.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι μητέρες υποχρεωμένες να πηγαίνουν στη δουλειά αφήνουν τα παιδάκια τους στο δρόμο, να γυρίζουν στη λάσπη και στα νερά, να τρώνε χώματα.»

Λίγες μέρες νωρίτερα στις 08.12.1932 δημοσιεύεται πάλι στον Ριζοσπάστη ολοσέλιδη έρευνα ανταποκριτή του εργάτη με τίτλο : «Η ζωή των εργατών μεταξουργίας στο Σουφλί».

Σταχυολογούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα αυτής της δημοσιευμένης έρευνας:

«Δεν υπάρχει στο Σουφλί φτωχός νοικοκύρης που να μη στέλνει το κορίτσι του στη φάμπρικα.

Αλλά και από τα κοντινά χωριά έρχονται πολλές εργάτριες, όπως από την Κορνοφωλιά, Λαϊνά, Μάντρα, Λάβαρα κλπ.

Τις εργάτριες αυτές τις βάζει να κοιμούνται σε κάτι σαραβαλιασμένα δωμάτια, δίχως παράθυρα, τις μαλώνει να μην καίνε ξύλα και πετρέλαιο.

….. Μερικές εργάτριες που είναι παντρεμένες υποχρεώνονται να δουλεύουν έγκυες μέχρι τον τελευταίο μήνα του τοκετού τους.

….. Το μεροκάματο αρχίζει από τις 10 δρχ. και φτάνει στις 26.

Μικρά κοριτσάκια 10 και 12 χρονών παίρνουν 10 δρχ. και πολλές φορές ένα τάλιρο.

Το μεροκάματο αυτό δε φτάνει για τίποτα.

Οι περισσότερες εργάτριες πηγαίνουν στη δουλειά με τα γκαλέτσια, γιατί δεν έχουν να αγοράσουν παπούτσια.

Τρώνε σκέτο ψωμί με σκόρδο ή καραμέλες.

Οι ώρες δουλειάς είναι 10 ολόκληρες ώρες ορθοστασία μέσα στην ανυπόφορη βρώμα που βγάζουν τα κουκούλια είναι το καθημερινό μαρτύριο των εργατριών.

Και συνεχίζει :

«Για να συμπληρώσει την αισχρή εκμετάλλευση και για τρομοκρατήσει τις αγανακτισμένες εργάτριες ο εργοστασιάρχης Τζίβρε, εφαρμόζει ολόκληρο σύστημα αλύπητης εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Τρομοκρατεί τις εργάτριες για να βγάζουνε πολύ δουλειά και να μη βγάζουνε μιλιά για την εκμετάλλευση.

Οι απολύσεις και τα σχολάσματα πάνε σύννεφο.

Η ζωή των 600 εργατριών μεταξουργίας είναι σωστή κόλαση.

Ο Τζίβρε πολλές τις κατάντησε φθισικές κι άλλες πάλι έστειλε στο θάνατο από το χτικιό όπως τις αδελφές Κυρανούδη.

Ο εργοστασιάρχης Τζίβρε όμως δε χορταίνει με αυτά.

Θέλει κι άλλα κέρδη, γι’ αυτό ετοιμάζεται να κάνει νέα επίθεση στο μεροκάματο.

Ετοιμάζεται να κάνει απολύσεις με την πρόφαση πως είναι κομμουνίστριες.

Και καταλήγει:

«οι εργάτριες δεν πρέπει να αδιαφορούν, δεν πρέπει να τα δέχονται όλα αυτά με σταυρωμένα χέρια.

Πρέπει να ετοιμαστούν.

Να ετοιμαστούν για να δώσουν μια ηρωική μάχη με τον εχθρό τους Τζίβρε που χρόνια ολόκληρα τις στραγγίζει στην εκμετάλλευση και τις σαπίζει στη βαριά κι ανθυγιεινή δουλειά.

Πρέπει να οργανώσουν την απεργία τους.

Μόνο έτσι θα καλυτερέψουν τη ζωή τους.

Και κλείνοντας καλεί και τους εργάτες γης να υποστηρίξουν τις ταξικές αδελφές τους γιατί όπως λέει: «ο εχθρός είναι ένας, γι’ αυτό και οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να αγωνίζονται με ενωμένες τις δυνάμεις τους».

Το δημοσίευμα αυτό που με χίλιες προφυλάξεις των κομμουνιστών φτάνει στα χέρια των μεταξεργατριών «έκαμε μεγάλη εντύπωση σε αυτές».

Στις λέξεις του βρίσκουν τη δική τους ζωή, τα δικά τους βάσανα.

Ο εργοδότης Τζίβρε λύσσαξε από το κακό του και απαντά με τρομοκρατικές απολύσεις, όπως της Δήμητρας Φούσκα και άλλες με την κατηγορία των κομμουνιστριών.

Είναι φανερό ότι η ταξική πάλη οξύνεται και η ώρα της σύγκρουσης πλησιάζει.

Όλο το προηγούμενο διάστημα, βέβαια, έχει προηγηθεί η ακούραστη, μεθοδική, δουλειά των πρωτοπόρων κομμουνιστών ανάμεσα στους εργάτες και τις εργάτριες όπως μας πληροφορεί ένα προγενέστερο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, το Σεπτέμβρη του 1932

«στα χωριά Λαϊνά, Λυκόφη, Δαδιά, Γιάννερι πήγαν επανειλλημμένα συνεργεία των κομμουνιστικών πυρήνων Σουφλίου.

Στα χωριά αυτά ιδρύθηκαν και κομμουνιστικοί πυρήνες.

Ενώ τον ίδιο μήνα δικάζονται και καταδικάζονται σε ολιγοήμερη κράτηση οι νεολαίοι σύντροφοι Ψίλος και Μαργαριτίδης από την Κορνοφωλιά γιατί τραγουδούσαν στο δρόμο επαναστατικά τραγούδια, κάτι που δείχνει και τη δύναμη του Κόμματος στο χωριό.

Φτάνοντας η 21η Φλεβάρη 1933 ξεσπά η απεργία των μεταξεργατριών, ύστερα από το σύνθημα που έριξε  ομιλητής της Κομουνιστικής Νεολαίας έξω από το εργοστάσιο το προηγούμενο βράδυ.

Ο ηρωικός αγώνας αυτών των εργατριών θα κρατήσει 4 μέρες όπου θα γίνουν μεγάλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις που δέχονται συνεχώς τις επιθέσεις της πεζής και έφιππης αστυνομίας.

Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους βρίσκονται πάντα στην υπηρεσία των κεφαλαιοκρατών, που είναι και οι μόνοι πραγματικοί ιδιοκτήτες του αστικού κράτους.

Η απεργία θα είναι νικηφόρα με τον Ριζοσπάστη να γράφει ότι είναι μεγάλη η νίκη των εργατριών μεταξουργίας Σουφλίου, που με επικεφαλής την Κομμουνιστική Νεολαία πάλεψαν ηρωικά με το όπλο της απεργίας και κέρδισαν με τη μαχητικότητά τους τα αιτήματα.

Το τίμημα της νίκης δεν είναι μικρό αφού 10 εργάτες του Σουφλίου συλλαμβάνονται ως πρωτεργάτες της απεργίας και καταδικάζονται συνολικά σε 32 χρόνια φυλακή ενώ και ο σ. Αρμπατζιάννης δεν γλυτώνει τη σύλληψή του.

Και μια υπενθύμιση.

Πρωθυπουργός ήταν τότε ο Ελ. Βενιζέλος, ο επονομαζόμενος και εθνάρχης.

Ο αγώνας αυτός θα γεμίσει με αυτοπεποίθηση την εργατική τάξη της περιοχής και βέβαια με πολύτιμη πείρα και τις οργανώσεις του Κόμματος.

Η επόμενη ταξική σύγκρουση θα έρθει στα μέσα του 1936.

Είναι η εποχή του Μάη του 36 της Θεσσαλονίκης, είναι η εποχή της μεγάλης ανόδου του εργατικού κινήματος αλλά και της πιο αιματηρής ως τα τότε κρατικής καταστολής.

Εκτός από τις μεταξεργάτριες που υφίστανται την πιο άγρια εκμετάλλευση μα δεν το βάζουν κάτω και συνεχώς αγωνίζονται, στο δρόμο του αγώνα μπαίνουν και οι χιλιάδες σηροτρόφοι της περιοχής που βλέπουν κάθε χρόνο τον κόπο τους να καταλήγει στα χέρια των εμπόρων με εξευτελιστικές τιμές και βεβαίως με την ανοχή του κράτους.

Στις 19.04.1936 γίνεται στο Σουφλί το Σηροτροφικό Συνέδριο του Ν. Έβρου, στο οποίο ας σημειωθεί παρευρέθηκε μόνο ο βουλευτής του Παλλαϊκού Μετώπου Μ. Σινάκος -αν και προσκλήθηκαν όλοι οι βουλευτές του νομού- και καταλήγει στα παρακάτω αιτήματα :

1) κατοχύρωση της τιμής των κουκουλιών με κατώτερο όριο 100 δρχ. το κιλό

2) Απαλλοτρίωση και διανομή στους ακτήμονες σηροτρόφους των μωρεόδεντρων και των λοιπών δεντρόφυτων εκτάσεων αναγκαίων στη σηροτροφία

3)  χορήγηση μακροπρόθεσμων δανείων

4) κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων

5) πενταετής αναστολή χρεών

6) αποζημίωση παγετοπλήκτων σηροτρόφων

7)οχτάωρο στους εργάτες και εργάτριες μεταξουργίας και αύξηση των ημερομισθίων τους

8) κατάπαυση της τρομοκρατίας

Ορισμένα από αυτά τα αιτήματα θα τα συναντήσει κανείς και σήμερα στο πρωτοπόρο αγροτικό κίνημα.

Στις 10 του Ιούνη του 1936 οι επαγγελματίες του Σουφλίου μπαίνουν σε απεργία συμπαράστασης των σηροτρόφων για το αίτημα τους «100 δρχ. το κιλό ή θάνατος».

Από τις 14 Ιούνη το Σουφλί και τα γύρω χωριά βράζουν.

Διαδηλώσεις και συλλαλητήρια διαδέχονται το ένα το άλλο με χιλιάδες λαού στους κεντρικούς δρόμους.

Η αστυνομία χτυπά αλύπητα τους διαδηλωτές και στις 18 Ιούνη σύμφωνα με τον Ριζοσπάστη «το συλλαλητήριο σημείωσε θριαμβευτική επιτυχία.

Από τα χωριά έγινε κάθοδος δέκα χιλιάδων αγροτών.

Οι αγρότες της Κορνοφωλιάς, των Λαβάρων και της Μάντρας την ώρα που κατερχότανε στο Σουφλί, συνάντησαν έξω από την πόλη ένοπλη δύναμη χωροφυλακής που θέλησε να τους εμποδίσει να μπουν μέσα..

Οι αγρότες έσπασαν τις ζώνες των χωροφυλάκων και μπήκαν στο Σουφλί.

Μαζί τους φέρανε και μαύρους πίνακες με τα συνθήματα «100 δρχ ή θάνατος», «κάτω η τρομοκρατία», «κάτω ο φασισμός», «κάτω τα ληστρικά τραστ».

Ο ενθουσιασμός των διαδηλωτών για τον αγώνα είναι ακράτητος.

Τεράστια είναι η αγανάκτησή τους. Παντού αντηχεί η λαϊκή κραυγή «κάτω η κυβέρνηση του Μεταξά».

Αξίζει να δούμε με ποια λαχανιασμένη ασθμαίνουσα γραφή τα καταγράφει όλα αυτά η Διδώ Σωτηρίου όπως τα άκουσε από τις ίδιες τις γυναίκες του Σουφλίου:

«1936. Νέα απεργία με μεγάλη επιτυχία. Ιούνιο.

Βάσταξε 10 μέρες.

Οι σηροτρόφοι και οι εργάτες γης μαζί με γυναίκες δέκα μέρες συλλαλητήρια..

Όλοι στο δρόμο.

Έκαναν τσαντίρια με ψάθες.

Η Εργατική Βοήθεια μοίραζε ψωμιά, κουλούρια και 50 δράμια τυρί.

Υπήρχαν και πλούσιοι άνθρωποι που τα διέθεσαν όλα …

Το πρωί στις 5 χτύπησαν οι καμπάνες.

Ο εργοδότης άναψε μηχανή.

10 απεργοσπάστριες.

Τις χτύπησε ο λαός.

Ο αδερφός ανεβαίνει στο καμπαναριό που είχε ρολόι, στον Αη Γιώργη, με ένα σφυρί και με άλλους νέους.

Τους είχαν πάρει σκοινί.

Τα μικρά τσίλιες.

Έρχεται η Αστυνομία.

Νεόφυτε, Κώτσο, έρχονται!

Πηδάει.

Πιάνουν τη μικρή, ξύλο με βούρδουλα.

Οι εργάτριες μέσα στην εκκλησία μάχη.

Όλοι μαζί κατέλαβαν Δημαρχία, Αστυνομία για 5 μέρες.

Οι χωροφύλακες κλειδωμένοι.

Τηλεφωνούν να έρθει τάγμα.

Ο λαός πήρε είδηση.

Οι γριές με λουλούδια ξαπλώνονται στη σιδηροδρομική γραμμή.

«Αδέρφια μας, μη μας χτυπάτε, είστε παιδιά μας. Ποιον θα χτυπήσετε;»

Ο στρατός αρνείται.

Σηροτρόφοι: «100 δρχ. το κουκούλι ή θάνατος»

Οι εργάτριες: «μεροκάματο αύξηση, νερό και καλύτερες συνθήκες»

Μαύρα τσεμπέρια έγιναν σημαίες.

Οι γριές πρώτες.

Οι αξιωματικοί τα ‘χασαν.

Μετά από όλα αυτά οι αρχές διαβεβαιώνουν ότι αποδέχονται όλα τα αιτήματα των απεργών και την ανάκληση των εκτοπισμένων αγωνιστών.

Σε λίγες όμως εβδομάδες στις 4 Αυγούστου του 1936 ο Μεταξάς επιβάλλει ανοιχτά τη δικτατορία του με την ανοχή του βασιλιά και όλων των αστικών τότε κομμάτων βενιζελικών και αντιβενιζελικών.

Με αυτές τις αγωνιστικές μνήμες και παρακαταθήκες μπήκε η Κορνοφωλιά κι η περιοχή του Σουφλίου και του Έβρου στη δικτατορία του Μεταξά και μετά στη δεκαετία του 40.

Και στην περίοδο της Κατοχής, το ΚΚΕ κατάφερε να ανασυγκροτήσει τις Οργανώσεις του, να πρωταγωνιστήσει στον μαζικό πολιτικό και ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με την ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της Εργατικής Αλληλεγγύης, της ΟΠΛΑ και των λαογέννητων θεσμών στην Ελεύθερη Ελλάδα και να αναδειχτεί έτσι σε ηγετική πολιτική δύναμη και σε αιμοδότη του αγώνα.

Έδωσε την τιτάνια μάχη κατά της πείνας και της επιστράτευσης, σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα και τους ηγέτες τους που έφυγαν στο εξωτερικό, ενώ ένα τμήμα τους παρέμεινε και συνεργάστηκε με τους κατακτητές.

Κι αν δεν μπόρεσε τότε να συνδέσει στην πράξη τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, ωστόσο ποτέ δεν παραδόθηκε κι έδωσε αρχικά τον μεγαλειώδη αγώνα του Δεκέμβρη του 1944  κι ύστερα τον τρίχρονο ένοπλο λαϊκό αγώνα του ΔΣΕ, ενός αγώνα που έσωσε την τιμή και του ΚΚΕ και του λαού μας.

Σε όλη αυτήν την περίοδο η ανταρτομάνα Κορνοφωλιά στάθηκε προπύργιο του αγώνα μετρώντας πολλά θύματα αγωνιστές και αγωνίστριες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Απόστολος Χριστακούδης ανεβάζει τον αριθμό των μαχητών του ΔΣΕ καθώς και των αμάχων υποστηρικτών του σε πάνω από 450!

Σύμφωνα με τον ίδιο η Κορνοφωλιά έπαιξε το ρόλο της οργάνωσης, προετοιμασίας και δημιουργίας του ΔΣΕ στον Έβρο.

Ήταν το θεμέλιο και η βάση όπου συγκροτήθηκε ο λαϊκός στρατός του ΔΣΕ αφού και γεωγραφικά ήταν κατάλληλη η θέση του χωριού και μαχητική οργάνωση διέθετε με πιστά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη και βεβαίως διέθετε μια σοβαρή υλική υποδομή τόσο απαραίτητη για το ξεκίνημα και το άπλωμα ενός τέτοιου αγώνα.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από την Κορνοφωλιά πέρασαν και κρύφτηκαν ως παράνομοι κι ο Νίκος Ζαχαριάδης και ό Άρης Βελουχιώτης.

Γι’ αυτό κι αξίζει κάθε τιμή στους συντρόφους του παράνομου μηχανισμού, που με κίνδυνο της ζωής τους και της οικογένειάς τους έκρυβαν παράνομους κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.

Και να θυμόμαστε πάντα το Χρήστο Φιλιούδη και τη γυναίκα του Τριανταφυλλιά, το Γιώργο Βουδούρη, το Δήμο Καδίρη, το Ρήγα Ναθαναήλ, όπως και την οικογένεια της Αναστασίας Αρπατζιάνη που παρά τη φτώχεια της πρόσφερε τόσα πολλά κι έγινε αυτή η οικογένεια κυριολεκτικά ολοκαύτωμα στον αγώνα για το δίκιο του λαού και τα ιδανικά του Κόμματος. 

Κι αξίζει εδώ να αναφερθούν και τα ονόματα των αγωνιστών της πρώτης ένοπλης ομάδας που δημιουργείται το καλοκαίρι του 1946. Θανάσης Γούδας, Γιώργης Ασημής, Παναγιώτης Καδίρης, Πασχάλης Σαπουντζής, Παύλος Βασιλούδης, Παντελής Μαδαρός, Δημήτρης Μυλωνάς, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Σωτήρης Αρπατζιάνης είναι όσους θυμόταν και κατέγραψε ο Α. Χριστακούδης. 

Γιατί τα λέμε όλα αυτά, γιατί ανατρέχουμε στο παρελθόν;

Μα γιατί το παρελθόν διδάσκει, προσφέρει πείρα μα και γιατί η ζωή της εργατικής τάξης όσο κι αν σχετικά βελτιώθηκε από τότε μέχρι σήμερα ωστόσο η ταξική εκμετάλλευση παραμένει και συνεχίζει μεγαλώνοντας  το χάσμα ανάμεσα σε αυτά που δικαιούνται και μπορούν σήμερα να τα έχουν όλοι οι άνθρωποι και σε αυτά που τελικά έχουν κι αυτά είναι τα ψίχουλα.

Σήμερα δεν είναι που πάνω εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι αμείβονται με 300 ευρώ;

Σήμερα δεν είναι που η ανεργία, η απλήρωτη ή η κακοπληρωμένη στη χάση και τη φέξη δουλειά σπάνε κόκκαλα;

Σήμερα δεν είναι που 700 και βάλε μνημονιακοί νόμοι είναι εδώ και εφαρμόζονται κανονικά τσακίζοντας τη ζωή του λαού μας;

Τι δηλαδή;

Επειδή ο Τσίπρας πήγε στην Ιθάκη και μίλησε για το τέλος των Μνημονίων μήπως εξαφανίστηκαν οι μνημονιακοί νόμοι;

Σήμερα δεν είναι που τα ψίχουλα τα βαφτίζουν παροχές για να μειώνουν συνέχεια τις απαιτήσεις του λαού;

Σήμερα δεν είναι που η κυριακάτικη αργία σχεδόν καταργείται και το δικαίωμα στην απεργία εμποδίζεται κι όλα αυτά με νόμους μιας τάχα αριστερής κυβέρνησης;

Σήμερα δεν είναι που το αίσχος του κατώτατου και υποκατώτατου μισθού των 586 και 511 ευρώ ζει και βασιλεύει  κι έχουν το θράσος να μιλάνε για αυξήσεις που θα ισοδυναμούν το πολύ με ένα κουλούρι τη μέρα;

Σήμερα δεν είναι που οι λιγοστές Συλλογικές Συμβάσεις που απέμειναν δεν αφορούν τους εργολαβικούς και ελαστικά εργαζόμενους;

Σήμερα δεν είναι που κυβέρνηση και υπόλοιπα κόμματα απέρριψαν στη Βουλή την πρόταση του ΚΚΕ και 500 εργατικών σωματείων για γενική επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων και του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ!

Σήμερα δεν είναι που με τα πλεονάσματα που υπέγραψαν για μέχρι το 2060 υποθηκεύουν τη ζωή των λαϊκών οικογενειών και των παιδιών του για δεκαετίες;

Και για ποια δίκαιη ανάπτυξη μιλούν!

Στους κλάδους που έχουν μπει στη φάση της ανάπτυξης, όπως του Τουρισμού, των Τηλεπικοινωνιών, της Ενέργειας, των Μεταφορών και αλλού, η μερική απασχόληση και η απλήρωτη εργασία τσακίζουν κόκκαλα.

Η εργασιακή ζούγκλα είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολυδιαφημιζόμενης ανάπτυξης.

Για παράδειγμα, στις τουριστικές επιχειρήσεις, εργαζόμενοι, γυναίκες και άνδρες, λιώνουν στην ορθοστασία, λιποθυμάνε από τα εξαντλητικά ωράρια και την εντατικοποίηση, κοιμούνται σε κοντέινερ, τους κλέβουν τα ένσημα, σε αυτά τα νέα κάτεργα τύπου Τζίβρε.

Αυτό είναι το αίσχος της «δίκαιης ανάπτυξης».  

Έχουμε όμως την πείρα και την ιστορική. Δε μπορούν να μας κοροϊδέψουν.

Λύση για μας είναι ο ανυποχώρητος ταξικός, μαχητικός, μαζικός αγώνας, όπως τότε των μεταξεργατριών.

Μέσα από τα σωματεία, με οργανωμένη πάλη στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους.

Κόντρα σε κυβέρνηση – κεφάλαιο –ΝΑΤΟ – ΕΕ.

Προοπτική για τους εργάτες, για τα λαϊκά στρώματα είναι ο αγώνας για μια ανάπτυξη που θα υπηρετεί τις δικές μας ανάγκες, που οι παραγωγοί του πλούτου, θα μπορούν να απολαμβάνουν τους καρπούς τις δουλειάς τους και των κόπων τους.

Την καπιταλιστική ανάπτυξη τη γνωρίσαμε, τη ζήσαμε, μετράμε στην ζωή μας τις εγκληματικές της συνέπειες.

Τώρα οι εργαζόμενοι έχουν καθήκον να αγωνιστούν για την ζωή τους, τα δικά τους συμφέροντα, για το μέλλον των παιδιών τους που καθημερινά ναρκοθετείται στα πλαίσια αυτού του βάρβαρου συστήματος.

Φίλοι & σύντροφοι,

Η στήριξη των συμφερόντων της αστικής τάξης συνεχίζεται και με την εξωτερική πολιτική.

Κι όταν μιλούν για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας, εννοούν βέβαια την αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή.

Με αυτό οδηγό, η κυβέρνηση, εξελίσσεται σε «βαποράκι» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, με στόχο τη προώθηση των σχεδίων τους σε όλη την ευρύτερη περιοχή.

Όλα δείχνουν ότι επιταχύνονται οι επικίνδυνοι σχεδιασμοί στην περιοχή.

Οι αμερικανοί καπάρωσαν το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης κι ετοιμάζονται για στρατιωτική βάση ελικοπτέρων στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους -που είναι και στρατιωτικός- με την  καπιταλιστική Ρωσία.

Κι είναι πραγματικά ανιστόρητα και αξιοθρήνητα τα επιχειρήματα όσων καλωσορίζουν τους Αμερικανούς και τη δήθεν προστασία που μας φέρνουν.

Γιατί όσο περισσότερο η Ελλάδα εμπλέκεται στους πολιτικούς και στρατιωτικούς αυτούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς, τόσο μεγαλώνουν και οι κίνδυνοι για το λαό της περιοχής και της χώρας, όπως και για όλους τους γειτονικούς λαούς.

Κι αυτοί οι αδυσώπητοι ανταγωνισμοί διαιρούν και ματώνουν τους λαούς υποδαυλίζοντας ανιστόρητους, επικίνδυνους αλυτρωτισμούς.

Δεν εγγυώνται ειρήνη και ευημερία, αλλά πόλεμο για τα συμφέροντά τους.

Επείγονται να εντάξουν Σκόπια, Αλβανία, Σερβία ενισχύοντας την επιρροή τους έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, ελέγχοντας δρόμους ενέργειας, μεταφορών και αγορές.

Εδώ εντάσσεται κι η Συμφωνία των Πρεσπών κατά παραγγελία των αμερικανονατοϊκών.

Και τι άλλο δείχνουν τα καθημερινά πλέον επεισόδια των τουρκικών αμφισβητήσεων σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο που κλιμακώνονται από το ότι δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια και εγγύηση για το λαό κάτω από τη νατοϊκή ή την ευρωενωσιακή ομπρέλλα κι ότι καμιά προστασία και ασφάλεια δεν υπάρχει !στην εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών παρά μόνο στην αποδέσμευση από αυτά.

Οι εργαζόμενοι μπορούν πια να δουν καθαρά ότι τα παραμύθια της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων περί «Ελλάδας - νησίδας σταθερότητας και ασφάλειας» καταρρέουν πάνω από τα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων, τους δρόμους μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.

Μπορούν περισσότεροι εργαζόμενοι να αντιληφθούν τι φταίει και αντί ο ορυκτός πλούτος να είναι μέσο ευημερίας και ικανοποίησης των αναγκών τους γίνεται αφορμή για θανάσιμους ανταγωνισμούς.

Αντί οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τα οφέλη από την αξιοποίηση των κοιτασμάτων, αυτό που εισπράττουν είναι πολεμικές αναμετρήσεις, φτώχεια, εξαθλίωση.

Αυτό που φταίει είναι ότι τα κοιτάσματα, τα «οικόπεδα», τα μέσα παραγωγής, τα λυμαίνονται μια χούφτα μονοπωλιακοί όμιλοι, που ο καθένας έχει και από ένα στρατό για να προασπίσει τα συμφέροντά του.

Η επίθεση του κεφαλαίου, της Κυβέρνησης και της ΕΕ δε θα έχει τελειωμό, αν το εργατικό κίνημα δεν βάλει την σφραγίδα του στις εξελίξεις.

Το σχέδιό τους για την επόμενη μέρα, έχει τη σφραγίδα του κεφαλαίου και τη φτώχεια και τη μιζέρια, για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, την προορίζουν για μόνιμο φαινόμενο.

Κάθε νέα κυβέρνηση θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη, γιατί χειρότερο γίνεται κάθε μέρα το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Δεν είναι λύση για το λαό η συνεχής εναλλαγή κομμάτων και κυβερνήσεων, που όταν χρεοκοπεί ο ένας, ετοιμάζουν τον άλλον να τον αντικαταστήσει.

Η λογική του μικρότερου κακού οδηγεί σε νέες ήττες, σε νέα δεινά.

Χωρίς ισχυρό ΚΚΕ, εργατικό κίνημα και συμμαχία κοινωνική, το δίκιο μας δε μπορεί να γίνει πράξη.

Μόνο με το ΚΚΕ μπορούμε σήμερα να βρούμε διέξοδο για να αντισταθούμε στα μέτρα, να βάλουμε φρένο στα επόμενα να διεκδικήσουμε ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις μιας ριζικής ανατροπής, που όλοι μας βλέπουμε ότι χρειάζεται.

Σήμερα δεν υπάρχει πρόβλημα, μικρότερο ή μεγαλύτερο, που να μη συνδέεται με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που να μην έχει τη ρίζα του στο καπιταλιστικό κέρδος.

Κι οι αγώνες για τα μικρά ή μεγάλα λαϊκά προβλήματα αυτό πρέπει να φωτίζουν.

Γιατί, ο σοσιαλισμός εδώ και καιρό είναι πια η μόνη ελπίδα της εργατικής τάξης, του λαού.

Διδασκόμαστε από την Ιστορία μας

Γινόμαστε πιο δυνατοί στον αγώνα

για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος

την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας

στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου

για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό !!!

Τιμή και δόξα στους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες του λαϊκού μας κινήματος, που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, πέρασαν τα πάνδεινα, για να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα, του παραδείγματος, της ιστορικής συνέχειας, στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές.

Ζήτω τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.