Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους 8 πατριώτες αγωνιστές που εκτέλεσαν οι Ναζί στο Σουφλί

Η Τομεακή Επιτροπή Έβρου του ΚΚΕ οργάνωσε εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους 8 πατριώτες αγωνιστές που εκτέλεσαν οι Ναζί κατακτητές τον Ιούνιο του 1944 στην πλατεία του Σουφλίου

Η εκδήλωση έγινε στο χώρο της εκτέλεσης ( πλατεία Σουφλίου ) την Κυριακή 28 Ιούνη 2015 και ώρα 7 μμ

Στην εκδήλωση μίλησε η Βλισίδου Σούλα , μέλος του Γραφείου της Περιοχής Ανατ. Μακεδονίας και Θράκης του ΚΚΕ

Στην συνέχεια έγινε κατάθεση στεφάνου από την Τομεακή Επιτροπή Έβρου του ΚΚΕ και το παράρτημα της ΠΕΑΕΑ.

Ακολούθησε μουσική εκδήλωση με τραγούδια του ΕΑΜ και της αντίστασης

Και στο τέλος έγινε πορεία στο κέντρο του Σουφλίου.

Η ομιλία της σ. Βλισίδου Σούλα

Σ/σες και σ/φοι Φίλες και φίλοι

Τιμάμε σήμερα τους 8 πατριώτες αγωνιστές, που εκτελέστηκαν το καλοκαίρι του ΄44 σ΄ αυτόν εδώ τον τόπο, από τους Ναζί κατακτητές.

Τον Αλεξανδρίδη Απόστολο

Ασλανίδη Ιωάννη

Ιωαννίδη Γεώργιο

Καλέτσο Αλέξανδρο

Καρακατσάνη Θωμά

Μιχαηλίδη Ανέστη

Παπούτσα Βασίλειο

Τσεπετσεκλή Στρατή

Δεν είναι μια εθιμοτυπική εκδήλωση τιμής απέναντι στους αγωνιστές. Η σημερινή μας εκδήλωση είναι φόρος τιμής στους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες νεκρούς, ανάπηρους, τραυματίες, χήρες και ορφανά, αφάνταστα ταλαιπωρημένους ανθρώπους της περιόδου ’40 – ’45, ήταν θύματα του Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου.

Αποτελεί την πρώτη εκδήλωση στην πολύμορφη δραστηριότητα που ξεκίνησε φέτος επίσημα το Κόμμα μας, με κορύφωση το 2018, οπότε γιορτάζουμε και κυρίως αποτιμάμε την 100χρονη πορεία μας.

Σ΄ αυτές τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του Κόμματος χρωστάμε αρκετές επισκέψεις και εκδηλώσεις εδώ στην Περιοχή, τα επόμενα χρόνια. Να τιμήσουμε τον ΕΛΑΣ και τον πρωτοκαπετάνιο του τον ΟΔΥΣΣΕΑ, να τιμήσουμε τους ηρωικούς μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, να τιμήσουμε τους πρωτοπόρους των ταξικών αγώνων τους μεταξεργάτες του Σουφλίου

Διδασκόμαστε από την προσφορά τους, τη δράση τους, διδασκόμαστε από την 100χρονη ιστορία του ΚΟΜΜΑΤΟΣ, μελετάμε τα θετικά, βγάζουμε συμπεράσματα από τις αδυναμίες και τις αναποδιές της ταξικής πάλης.

Όμως κρατάμε ως κύριο συμπέρασμα τούτο:

Η απελευθέρωση από την ξενική επιδρομή και κατοχή δεν είναι γενικά και αφηρημένα ένας εθνικός αγώνας, μια εθνική υπόθεση. Γιατί ακόμα και αν όλες οι τάξεις ενδιαφέρονται να μην κινδυνεύσει η εδαφική ακεραιότητα της χώρας τους, έχουν τελείως διαφορετικά μεταξύ τους συμφέροντα.

Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να εμπιστευτεί ο λαός την αστική τάξη ότι θα εξασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα. Γιατί η αστική τάξη την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, όπως και τους πολέμους την θέλει για να μεγαλώσει τα μερίδια της αγοράς προς όφελός της.

Δεν συναντώνται πουθενά τα συμφέροντα της αστικής τάξης και της εργατικής τάξης, τα συμφέροντα των λαών με τα συμφέροντα των καπιταλιστών, ούτε στον αντιφασιστικό ή εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο. Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις, αρκεί μία: Ότι στην Ελλάδα στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις φυλακές και στα ξερονήσια στάλθηκαν οι αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, που στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν κομμουνιστές ή δέχονταν τον καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος. Αν ο αγώνας ήταν κοινός, εθνικός, δεν θα είχαμε τις γνωστές εξελίξεις του Δεκέμβρη του ’44 και αργότερα τον εμφύλιο ταξικό πόλεμο του ’46 – ’49.

Η πάλη για την απελευθέρωση από την ιμπεριαλιστική κατοχή, η πάλη κατά του πολέμου, δεν είναι γενικά ένας εθνικός αγώνας, είναι αγώνας ταξικός. Αλλά αυτό το κρύβουν οι αστικές τάξεις όλων των καπιταλιστικών κρατών, τα αστικά κόμματα, στο όνομα της κοινής πατρίδας, του εθνικού συμφέροντος. Έχουν κάθε συμφέρον να χρησιμοποιήσουν το λαϊκό αίμα και τις θυσίες της εργατικής τάξης για να βγουν νικητές στις χώρες τους ώστε να υποτάσσουν το κίνημα στις δικές τους σημαίες.

Καθώς σήμερα ζούμε μια περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν ήδη αναδείξει τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου, με κέντρο μάλιστα ή ένα από τα κέντρα την περιοχή που γεωστρατηγικά ανήκει η Ελλάδα, αξίζει τιμώντας την Ιστορία του εργατικού – λαϊκού κινήματος να ξανασκεφτούμε, όχι αν χρειάζονται θυσίες για την εδαφική ακεραιότητα, κατά του ιμπεριαλιστικού

πολέμου, αλλά με ποια πλευρά θα πρέπει να είναι ο λαός: Με την εργατική τάξη ή με την αστική, με το εργατικό – λαϊκό μέτωπο ή τη συμμαχία των αστικών δυνάμεων; Με τη σημαία του λαού ή με τη σημαία των εκμεταλλευτών, είτε είναι αμυνόμενοι είτε επιτιθέμενοι; Η δική μας απάντηση είναι γνωστή: Με τη σημαία των λαών κατά των ιμπεριαλιστών, με τη σημαία της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματός της.

Σ/σες και σ/φοι νέοι και νέες

Το ΚΚΕ ήταν ο εμπνευστής, ο αιμοδότης και ο καθοδηγητής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην ιταλική – γερμανική και βουλγάρικη κατοχή με τη δημιουργία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ.

Το ΚΚΕ ήταν ο οδηγός στον ένοπλο αγώνα του ΔΣΕ, την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας, έναν αγώνα με τεράστια πολιτική και ηθική σημασία.

Το ΚΚΕ πρωτοστάτησε στην πάλη κατά του φασισμού, της δικτατορίας, πρωτοστάτησε σε κάθε λαϊκό δημοκρατικό αγώνα σε όλες τις συνθήκες.

Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που τόλμησε και τολμά να μελετά το παρελθόν του, να βγάζει πολύτιμα συμπεράσματα, να διορθώνει λάθη του, να επεξεργάζεται τη στρατηγική του για να νικήσει η εργατική τάξη, ο λαός.

Σήμερα εμφανίζονται διάφοροι όψιμοι επαναστάτες, αλλά και άλλα πραγματικά και δύστυχα ρετάλια της ταξικής πάλης και μιλάνε εν ονόματι του ΕΑΜ, της αντίστασης, των αγώνων του ΚΚΕ.

Μας μιλάνε κουνώντας μας το δάκτυλο και μας λένε ότι πρέπει να κρατήσουμε τα διδάγματα του ΕΑΜ, κατά πώς τους βολεύει: δηλαδή μας λένε να μη περιχαρακώνεται το ΚΚΕ, να κάνει «αριστερούτσικες συμμαχίες» «να συμμετέχει σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης» και όσα άλλα ακούμε τα τελευταία χρόνια.

Εμείς τους απαντάμε καθαρά και παστρικά: Αυτό που πρέπει πρωταρχικά και κύρια να κρατήσουμε από το ΕΑΜ και τη λαϊκή αντίσταση, είναι η αδιάλλακτη και με συνέπεια πάλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ όταν όλα τάσκιαζε η φοβέρα. Η αναλογία του τότε με το σήμερα, παρά το ότι μιλάμε για τελείως διαφορετικές συνθήκες, είναι ότι η πάλη ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης είναι ίδια στην ουσία της.

Η πάλη ενάντια στους μονοπωλιακούς ομίλους που στήριζαν τότε την άνοδο του φασισμού και του Χίτλερ και μετά στήριζαν την επανεδραίωση των αστικών τάξεων των χωρών τους για να χτυπήσουν πάλι την αντίσταση και τους κομμουνιστές, είναι ευθέως ανάλογη με τη σημερινή πάλη ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, την εξουσία τους, τις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις τους, όπως η ΕΕ.

Η αναλογία του τότε και του σήμερα είναι να αντιστέκεσαι και να αποκαλύπτεις τις πλαστές γραμμές διαχωρισμού του λαού, όπως κάνουν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, χωρίζοντάς τον σε «αριστερό» και «δεξιό», σε «μνημονιακό» και «αντιμνημονιακό», και να συμβάλλεις στη συνειδητοποίηση του πραγματικού ταξικού διαχωρισμού που υπήρχε και τότε, που υπάρχει και τώρα.

Το ΕΑΜ ένωσε το λαό τότε, οδήγησε στη συσπείρωση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, δημιουργήθηκε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία. Σήμερα το μόνο Κόμμα που ουσιαστικά μιλάει για την αναγκαιότητα μιας μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας είναι το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ σαλπίζει την ανάγκη να ενωθούν, σε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι άνεργοι, οι βιοπαλαιστές επαγγελματίες και αγρότες, οι συνταξιούχοι, να πάρουν δραστήρια, μαχητικά μέρος οι νέοι και οι νέες, οι γυναίκες των λαϊκών οικογενειών.

Το ΚΚΕ υψώνει τη σημαία της πάλης ενάντια στα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.

Αντίθετα, δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προγονοί του (ο ΣΥΝασπισμός και το ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν), χρησιμοποιούν την ιστορία του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ για να χειραγωγήσουν την εργατική λαϊκή συνείδηση, να ανακόψουν την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση, να παγιδεύσουν σε στόχους του κεφαλαίου.

Αυτοί ενέκριναν τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Αυτοί έδιναν όρκους πίστης στην ΟΝΕ και το ευρώ, υποτάσσονταν στις επιταγές της ελληνικής πλουτοκρατίας, τα διάφορα ιδρύματα της αστικής τάξης, προπαγάνδιζαν τις διακρατικές καπιταλιστικές, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, ως

«κοινό μας σπίτι». Αυτοί μας πουλούσαν «φύκια για μεταξωτές κορδέλες» για την Ευρώπη των λαών, της Δημοκρατίας, της ανάπτυξης, της ασφάλειας.

Και σήμερα δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό. Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ , ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και οι γύρω απ΄ αυτούς με νύχια και με δόντια την ΕΕ, την ένωση των Καπιταλιστών, την Λυκοσυμμαχία των μονοπωλίων υπερασπίζονται.

Και να πού φτάσαμε σήμερα. Μας καλούν σε δημοψήφισμα, για να εκφραστεί τάχα η λαϊκή κυριαρχία (αλήθεια τι έγινε με τα δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία, Δανία που ήταν πάνω από 50% ενάντια στην ΕΕ;) στην ουσία για να δέσουν χειροπόδαρα το λαό και μάλιστα με τη δική του συμφωνία και ψήφο στη συνέχιση της αντιλαϊκής, αντιδραστικής πολιτικής, που θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρη για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία.

Εμείς τοποθετηθήκαμε καθαρά και με την ανακοίνωση του ΠΓ και με τις τοποθετήσεις μας στη Βουλή.

Η κυβέρνηση κοροϊδεύει, όταν επικαλείται το σεβασμό της λαϊκής θέλησης για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος. Η θέληση του λαού όλα αυτά τα χρόνια ήταν να απαλλαγεί από τα μνημόνια, τους εφαρμοστικούς νόμους, τα αντιλαϊκά μέτρα και η κυβέρνηση όχι μόνο τα διατηρεί, αλλά με την πρότασή της τα ενισχύει ακόμη περισσότερο. Συνεχίζει να κοροϊδεύει το λαό ότι εντός του «μονόδρομου» της ΕΕ και της καπιταλιστικής ανάπτυξης υπάρχει λύση προς όφελος του λαού, εξαπατά το λαό λέγοντας ότι η ΕΕ μπορεί να είναι σε όφελος των λαών της χωρίς να αλλάζει ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της. Φυσικά, και τα άλλα κόμματα της αστικής αντιπολίτευσης εξαπατούν το λαό με άλλον τρόπο, με την κινδυνολογία στο επίσης δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», δίλημμα τμημάτων του κεφαλαίου και όχι του λαού.

Με αυτό το δημοψήφισμα η κυβέρνηση ουσιαστικά καλεί το λαό να εγκρίνει τη δική της πρόταση προς τους δανειστές, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Εξαπατά το λαό για να συναινέσει στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς της. Ο λαός να μην επιλέξει ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Να σηκώσει το ανάστημά του και να εκφράσει με όλα τα μέσα και τους τρόπους την αντίθεσή του στην ΕΕ και τα μνημόνια διαρκείας που αυτή φέρνει.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι στο δημοψήφισμα η απάντηση του ελληνικού λαού πρέπει να είναι μία: «ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΣΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΩΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ».

Επέλεξαν την προσφυγή σε δημοψήφισμα με εκείνο το ερώτημα που είτε απαντήσει «ναι» είτε «όχι» ο λαός θα βγει χαμένος, θα συνεχιστεί η σφαγή του, θα έχει νέες απώλειες στο εισόδημά του.

Δεν τόλμησαν να φέρουν στη Βουλή όχι μόνο την πρόταση των δανειστών αλλά και την πρόταση τη δική τους, αρχικά των 48 σελίδων συν των 8 συμπληρωματικών και κάποιων άλλων προχτεσινών.

Κοροϊδεύουν ωμά και προκλητικά το λαό, όταν ισχυρίζονται ότι με τη συμφωνία που πρότεινε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ εξασφαλίζουν ότι δε θα υπάρξουν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ενώ οι αντιλαϊκές δεσμεύσεις, οι αυξήσεις στους άδικους φόρους, στο ΦΠΑ, η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι αυξήσεις στις εισφορές των μισθωτών και των συνταξιούχων, οδηγούν σε νέες μεγάλες απώλειες για το ήδη πετσοκομμένο λαϊκό εισόδημα και τα εναπομείναντα δικαιώματα του λαού.

Το κάλπικο «ΟΧΙ» που προτείνει η κυβέρνηση ισοδυναμεί με «ΝΑΙ» στην συμφωνία – «λαιμητόμο» για το λαό, ισοδυναμεί με «ναι» στο αντιλαϊκό μνημόνιο του Τσίπρα, με «ναι» στο να κλιμακωθεί η αντιλαϊκή επίθεση σε βάρος μισθωτών, αυτοαπασχολουμένων επαγγελματιών, αγροτών βιοπαλαιστών και άλλων.

Τα μέτρα που προτείνουν και οι μεν και οι δε, έρχονται να προστεθούν στους περίπου 500 εφαρμοστικούς νόμους που παραμένουν σε ισχύ, στη στάση πληρωμών που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση σε νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοινωνικές υπηρεσίες, στον αναγκαστικό εσωτερικό δανεισμό των ταμειακών διαθέσιμων ασφαλιστικών οργανισμών, ταμείων, δημόσιων οργανισμών και φορέων.

Το «ΟΧΙ» της κυβέρνησης είναι απάτη για να πει ο λαός «ΝΑΙ» στη δική της αντιλαϊκή πολιτική. Είναι απάτη ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι μπορεί να υπάρξει πραγματικά Ευρώπη των λαών όσο αυτή είναι του κεφαλαίου.

Οι αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ και στην ευρωζώνη δεν είναι για να γίνει αυτή η ΕΕ των λαών αλλά για να είναι πιο ενιαία η πολιτική της σε βάρος των λαών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά έπαιξε με την αγωνία του λαού μας και προεκλογικά συγκέντρωσε την προσοχή του σε ορισμένα άμεσα μέτρα, που δε θα πλήρωνε το μεγάλο κεφάλαιο, οι όμιλοι, αλλά οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στη λογική ο φτωχός να πληρώνει για τον φτωχότερο, και τα οποία μόλις και μετά βίας θα ανακούφιζαν κάπως την ακραία φτώχεια. Και τελικά ούτε κι αυτά δεν πρόκειται να κάνει.

Στην ουσία η κυβέρνηση προσχωρεί στα εκβιαστικά διλήμματα, που έλεγαν τόσα χρόνια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Κι έχει μεγάλη ευθύνη ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί σήμερα δίνει τη δυνατότητα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται δικαιωμένοι για την πολιτική τους που μας έφερε εδώ που μας έφερε τα προηγούμενα χρόνια και να βγαίνουν κι από πάνω…

Ακόμα μεγαλύτερη είναι η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, ενώ υπέκυπτε στους εκβιασμούς, αποδεχόταν τις προτάσεις των δανειστών, καταθέτοντας -τη μία μετά από την άλλη- τις αντιλαϊκές της προτάσεις, την ίδια στιγμή καλούσε σε συλλαλητήρια το λαό για να τη στηρίξει, για να εγκλωβίσει έναν κόσμο που αρχίζει να σκέφτεται ριζοσπαστικά, κόσμο που αγαναχτεί με την ΕΕ.

Η ζημιά αν θέλετε που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι επικίνδυνη και διαλυτική, γιατί επιχειρεί να ανακόψει κάθε είδος ριζοσπαστισμού, ώστε να μην τολμήσει ο λαός καν να διανοηθεί, ούτε σήμερα ούτε αύριο, ότι μπορεί να έχει ένα μέλλον έξω από τα τείχη της ΕΕ, του συστήματος αυτού, με τον ίδιο πραγματικά στην εξουσία.

Όμως σ/φοι και φίλοι

Τώρα ο λαός, ιδιαίτερα εκείνοι που κατάφεραν να αποσπαστούν από τα δόκανα του «παλιού» δικομματισμού, και έχουν προσωρινά εγκλωβιστεί στη ΣΥΡΙΖΑίικη εκδοχή του, έχουν τη δυνατότητα να αντιτάξουν την μεγάλη δύναμή τους, που την έβαλαν σε δεύτερη μοίρα, με την ελπίδα ότι μέσα από τις εκλογές, μπορούσε να αλλάξει ριζικά ή έστω προς το καλύτερο η ζωή τους.

Το ΚΚΕ δεν φοβάται οποιαδήποτε εκλογική μάχη, αλλά ούτε τροφοδοτεί αυταπάτες για τα αποτελέσματά της προς όφελος των πραγματικών εργατικών λαϊκών συμφερόντων και αναγκών.

Τώρα πολλοί περισσότεροι μπορούν να κρίνουν ότι σωστά προειδοποιούσε το ΚΚΕ, απέρριπτε τις αυταπάτες τόσο από τις εκλογές του ΄12 όσο και στις εκλογές του Γενάρη του ΄15.

Επιβεβαιώνεται το Κόμμα μας στην εκτίμηση και πρόβλεψή του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να ανοίξει δρόμο φιλολαϊκό, αφού εκφράζει συμφέροντα του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου, ανεξάρτητα από την όξυνση των αντιθέσεων μέσα στην Ευρωζώνη. Ούτε οι εκλογές, ούτε οποιοδήποτε δημοψήφισμα, ούτε κυβερνητικός ανασχηματισμός από την παρούσα Βουλή, μπορεί να εγγυηθεί πραγματικά φιλολαϊκή πολιτική.

Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι καμιά τέτοια κυβέρνηση εντός των τειχών, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αντιθέσεις μέσα κι έξω από το ευρώ με στόχο την καπιταλιστική ανταγωνιστικότητα, χωρίς να πάρει μέτρα ενάντια στο εργατικό λαϊκό εισόδημα.

Θέση του ΚΚΕ είναι η ρήξη με το κεφάλαιο, την εξουσία του, με την ΕΕ. Και αυτή θα προκύψει από τη θέληση και δράση του εργατικού λαϊκού κινήματος, σε συσπείρωση με το ΚΚΕ.

Γι” αυτό το εργατικό λαϊκό κίνημα, οφείλει να ανασυνταχθεί, να αντεπιτεθεί για τα δικά του συμφέροντα. Σε αυτό το δρόμο, μοναδικό στυλοβάτη έχει το ΚΚΕ, με το οποίο, μπορούν να συσπειρωθούν οι προβληματισμένες, πρωτοπόρες εργατικές λαϊκές δυνάμεις, οι νέοι και οι νέες, σε όλα τα μέτωπα πάλης, με όλες τις μορφές αγώνα, σε κάθε πολιτική αναμέτρηση και με οποιαδήποτε εκλογική μορφή της.

Ο δρόμος σύγκρουσης και ρήξης, που περιλαμβάνει και την έξοδο από την ΕΕ, είναι φιλεργατικός – φιλολαϊκός, όταν στηρίζεται σε άλλα κίνητρα παραγωγής, οικονομίας, καθορισμού εσόδων – εξόδων, για τις κοινωνικές ανάγκες, δηλαδή όταν στηρίζεται στην κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας.

Διαφορετικά είναι μια απλή αλλαγή συμμαχιών, συγκυριακή ή πιο σταθερή, με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Σε αυτό διαφοροποιείται η θέση του ΚΚΕ, από όσους μιλάνε για έξοδο από το ευρώ, για επιστροφή στην δραχμή χωρίς ανατροπές στις σχέσεις ιδιοκτησίας.

Καλούμε και από αυτό το βήμα όλους και όλες να αποβάλλουν την μοιρολατρία, το δεν γίνεται τίποτα, το λιγότερο κακό, που πάντα εξελίσσεται, όπως βλέπουμε, σε μεγαλύτερο κακό.

Ο λαός μας μπορεί αν το αποφασίσει να γυρίσει την πλάτη σε παλιούς και νέους «σωτήρες» που από το πρωί ως το βράδυ του πιπιλίζουν το μυαλό ότι θα τον σώσουν, ότι θα τον βγάλουν στο ξέφωτο, ότι θα του δώσουν πίσω τη χαμένη του αξιοπρέπεια και θα τον κάνουν αυτοδύναμο.

Ο λαός μας μπορεί, αν το αποφασίσει, να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του.

Να πει όχι σε νέες συμφωνίες ντροπής με τους δανειστές που δένουν χειροπόδαρα τα λαό μας για πολλά πολλά χρόνια.

Να βροντοφωνάξει: «Δε διαλέγουμε μνημόνιο, λέμε “όχι” και στην πρόταση των δανειστών και στην πρόταση της κυβέρνησης που συγκλίνουν στη νέα σφαγή του λαού.»

Να πει ναι στον αγώνα για την κατάργηση όλων των αντιλαϊκών εφαρμοστικών νόμων των προηγούμενων μνημονίων. Να διεκδικήσει αυξήσεις μισθών- συντάξεων- ΣΣΕ- ουσιαστική ανακούφιση ανέργων- αναπλήρωση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης.

Να πει «ναι» στη ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του, «ναι» στην αποδέσμευση, την κοινωνικοποίηση, τη μονομερή διαγραφή του χρέους.

Τούτες οι ώρες τούτες οι μέρες θα είναι κρίσιμες. Θα είναι ώρες σκληρής ταξικής αναμέτρησης με τους εκμεταλλευτές μας, αλλά και με τα πολιτικά και κυβερνητικά τους στηρίγματα. Θα είναι ώρες ευθύνης για κάθε κομμουνιστή, φίλο, οπαδό του Κόμματος, να δώσουμε τη μάχη της ενημέρωσης, ενός μεγάλου ανοίγματος στις λαϊκές μάζες, με τη γραμμή του Κόμματος. Να μη χάσουμε ούτε λεπτό από τη δράση.

Οι Κομμουνιστές να μπούμε μπροστά στους σημερινούς αγώνες. Μπροστά όπως με συνέπεια και σταθερότητα όλα αυτά τα χρόνια έκανε το ΚΚΕ χωρίς να υπολογίζει κόπους και θυσίες, χωρίς να τα διπλώνει στις δυσκολίες.

100 χρόνια ΚΚΕ: Με το λαό για το σοσιαλισμό! Σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος.

Καλή δύναμη σε όλους και όλες.