Αλεξανδρούπολη, εύρος ζωής!

Με φάρο μας την περιέργεια και με οδηγό τις αισθήσεις, περιπλανηθήκαμε απ' άκρη σ' άκρη στην Αλεξανδρούπολη. Πρόσωπα, γεύσεις και ιστορία μπερδεύονται γλυκά σε αυτή τη γωνιά της Ελλάδας.

«Οι αφορμές», λένε, «γεννούν τα καλύτερα ταξίδια». Ετοιμάζεις τις βαλίτσες σου, παίρνεις στιλό, μολύβια και χαρτιά και ξεκινάς

για μέρη μακρινά, που απέχουν πολύ από τη φασαρία της μεγαλούπολης. «Για πού το βάλαμε;» μια ακόμα ερώτηση που ηχούσε, για άλλη μια φορά στα αυτιά μου, τόσο ανεπεξέργαστη! «Ταξίδι με τη δουλειά στην Αλεξανδρούπολη» απάντησα και έφυγα.

Για την πρωτεύουσα του Έβρου, Αλεξανδρούπολη, δεν ήξερα αρκετά. Στη 45λεπτη πτήση από την Αθήνα προς εκεί διάβασα όσους ταξιδιωτικούς οδηγούς και χάρτες κατάφερα να πάρω μαζί μου, προσπαθώντας να φανταστώ τι θα δω. Ξέρετε, έτσι είμαστε από μικροί εμείς οι Αθηναίοι. Αγνοούμε οτιδήποτε συμβαίνει έξω από την πόλη μας, γι' αυτό και, εναντιωμένος σε αυτή την άποψη, πάντα προσπαθούσα να αποδείξω το αντίθετο. Έτσι, είτε ταξιδεύοντας είτε διαβάζοντας -γιατί κατά τη γνώμη μου και αυτό είναι μια μορφή ταξιδιού- ενημερωνόμουν για τις περιοχές της επαρχίας και τις κρυμμένες γωνιές κάθε πόλης. Ωστόσο, ποτέ δεν είχα φτάσει ως τις απόμακρες περιοχές της Θράκης.

Ο Έβρος αποτελούσε πάντα ένα ταξίδι που ποτέ δεν αποφάσιζα να κάνω, μιας και οι περισσότεροι από τους φίλους μου δεν με ακολουθούσαν. Όταν, λοιπόν, «έσκασε» το θέμα « Αλεξανδρούπολη και περίχωρα», άδραξα την ευκαιρία...

Το αλλοτινό ψαροχώρι του 1850 που τότε ονομαζόταν Δεδέ-Αγάτς (δηλαδή παλιό δέντρο), με κοίταζε πονηρά, σαν να μου υποσχόταν αλησμόνητες εκπλήξεις. Άλλωστε, από την εποχή του 19ου αιώνα πολλά έχουν αλλάξει και η Αλεξανδρούπολη σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα μία επαρχιακή πόλη.

Σε αυτό αναμφίβολα συνέβαλε και ο σιδηρόδρομος, χάρη στον οποίο Ανατολή και Δύση ήρθαν ένα βήμα πιο κοντά. Τα 8 χρόνια βουλγαρικής κατοχής τελμάτωσαν το Δεδέ-Αγάτς από κάθε άποψη, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική.

Η απελευθέρωση και η επακόλουθη ενσωμάτωση στην ελληνική επικράτεια ήρθαν το 1920, χρονιά κατά την οποία πήρε και το σημερινό του όνομα, προς τιμήν του βασιλιά Αλέξανδρου που είχε επισκεφτεί την πόλη. Όμως αρκετά με την ιστορία -ας μιλήσουν οι εικόνες...

ΤΟ ΔΕΔΕ-ΑΓΑΤΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

Η Αλεξανδρούπολη απλωνόταν μπροστά μου λίγο μουντή αλλά γαλήνια. Έδειχνε να έχει το δικό της χρώμα και τις δικές της μυρωδιές που την κάνουν να είναι μοναδική.

Αμέσως εντύπωση μού προκάλεσαν τα νεοκλασικά αρχιτεκτονικής των αρχών του 20ού αιώνα, όπως εκείνο της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. «Οι Αλεξανδρουπολίτες καμαρώνουν για τη ρυμοτομία της πόλης, την οποία και οφείλουν στους Ρώσους», παρατήρησε εύστοχα ο κος Γιάννης που με είδε να χαζεύω τα σπίτια. Ήταν αρχιτέκτονας και τα κατείχε αυτά.

Περπατώντας μερικές δεκάδες μέτρα μαζί, μιλήσαμε για πολλά θέματα και χωρίς να καταλάβουμε πώς, βρεθήκαμε στον πεζόδρομο που οδηγεί στον περίφημο Φάρο, το ναυτικό σύμβολο της πόλης, που πρωτολειτούργησε την 1η Ιουνίου του 1880. Έπρεπε να στρέψω το βλέμμα μου αρκετά ψηλά, συγκεκριμένα 27 μέτρα, για να τον δω ολόκληρο. Ανέβηκα τα πέτρινα σκαλιά του. Είχα ακούσει πως η ορατότητα από την κορυφή φτάνει τα 23 ναυτικά μίλια και είχα την ελπίδα πως ο καιρός θα με βοηθούσε για να αγναντέψω κι εγώ τόσο μακριά. Δυστυχώς, δεν ήμουν αρκετά τυχερός...

Κατέβηκα νιώθοντας λίγο αποθαρρημένος, όμως γρήγορα η διάθεσή μου πήρε και πάλι ανοδική πορεία. Κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών είχαν στηθεί πάγκοι στους οποίους μπορεί κανείς να βρει τα πάντα! Η υπαίθρια αυτή αγορά της Αλεξανδρούπολης στήνεται κάθε Πέμπτη αποτελώντας μοναδική ευκαιρία για ψώνια σε χαμηλές τιμές. «Χάζεψα» για λίγο τις πραμάτειες των εμπόρων και συνέχισα... Η μέρα ήταν ακόμη μπροστά μου και η όμορφη Αλεξανδρούπολη με περίμενε...

Περιπλανιόμουν στους δρόμους, ώσπου βρέθηκα σ' ένα από τα στολίδια της πόλης, στην Πλατεία Μητροπόλεως. Τα κτήρια που την περιβάλλουν, αλλά και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου εντυπωσιάζει. Οι πρώτοι κάτοικοι, ναυτικοί στο επάγγελμα, κατασκεύασαν το ναό για να τιμήσουν τον προστάτη-άγιό τους. Την εκκλησία πλαισιώνουν από τη μια, το παλιό Γυμνάσιο Αρρένων που σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης και από την άλλη, το παλιό δημοτικό σχολείο. Η ώρα πέρασε απρόσμενα γρήγορα όσο βρισκόμουν εκεί. Συνέχισα την «εξερεύνηση» στην Αλεξανδρούπολη, αυτή τη φορά στα τρία κύρια μουσεία: Εκκλησιαστικό, Φυσικής Ιστορίας και το Εθνολογικό.

Καλά τα μουσεία και ο πολιτισμός, όμως άλλο είναι το δυνατό σημείο της πόλης· όλη η βόρεια Ελλάδα, άλλωστε, έχει να λέει για τη νυχτερινή ζωή της Αλεξανδρούπολης. Θα σκεφτείτε: «Από τη μια ισχυρές δόσεις πολιτισμού και από την άλλη διασκέδαση μέχρι το ξημέρωμα; Γίνεται;». Γιατί όχι; Με καλή διάθεση, όλα συνδυάζονται!

Η ΑΛΛΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ

Μετά από μια γεμάτη ημέρα, το βράδυ ξεκίνησα, μαζί με το φωτογράφο που είχε αναλάβει την αποστολή, την classic περαντζάδα στον παραλιακό δρόμο... Αρκετές παρέες έκαναν βόλτες πάνω κάτω στην Λεωφ. Δημοκρατίας μέχρι να αποφασίσουν ποιος θα ήταν ο πρώτος νυχτερινός σταθμός. Οι επιλογές είναι αμέτρητες, καθώς εδώ και κάποια χρόνια τα νυχτερινά μαγαζιά ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, προκειμένου να ικανοποιήσουν όχι μόνο τους 3.500 φοιτητές που κατοικούν στην Αλεξανδρούπολη αλλά και κάθε επισκέπτη της.

Εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε την αρχή με ένα καλό γεύμα όπου τα θαλασσινά θα ήταν -τι άλλο;- οι απόλυτοι πρωταγωνιστές! Καθίσαμε σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι στην παραλία. Η εικόνα του φάρου μού έπαιρνε συχνά το βλέμμα. Βλέπετε, υψωνόταν τόσο επιβλητικός ανάμεσα στο συννεφιασμένο τοπίο και οι δέσμες φωτός που εξέπεμπε πάνω στα σύννεφα έδιναν μυστηριακό τόνο στην ατμόσφαιρα.

Όση ώρα κοιτούσα προς εκεί, τα ψάρια και τα θαλασσινά εναλλάσσονταν στο τραπέζι μας. Γεμιστό καλαμάρι, τηγανητό βάτο, μυδοπίλαφο, γάμπαρη (γαρίδα) σε όλες τις δυνατές εκδοχές της και με το κρασί να ρέει άφθονο.

Ήταν ήδη μεσάνυχτα και εμείς κουρασμένοι από την ολοήμερη περιπλάνησή μας, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, με τη σκέψη πως η Αλεξανδρούπολη μάς αποκάλυψε μόνο κάποια από τα μυστικά της... Άλλωστε, κανείς επισκέπτης δεν είναι σίγουρος ότι θα τα ανακαλύψει όλα. Ο λόγος απλός: στηνΑλεξανδρούπολη, προκύπτουν πάντα νέα!

ΠΗΓΗ