«Μία λογοτεχνική βραδιά από τις άλλες» στην Αλεξανδρούπολη

Βιβλιοπαρουσίαση του «Γυάλινου Χρόνου» στο Εθνολογικό Μουσείο Θράκης

της Μαριάννας Νάνου

Το ανοιξιάτικο βράδυ του περασμένου Σαββάτου, ο υποβλητικός χώρος του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης γέμισε από όλα τα συστατικά που συνθέτουν μία πραγματικά επιτυχημένη λογοτεχνική βραδιά, από εκείνες που σου φέρνουν στην μύτη την μυρωδιά ενός φρεσκοτυπωμένου βιβλίου και σου

καλλιεργούν αδηφάγα την ανάγκη για διάβασμα.

Ανήσυχοι αναγνώστες, πρόθυμοι να ρωτήσουν και να ρωτηθούν, τίμησαν με την παρουσία τους την καταγεγραμμένα ταλαντούχα Πασχαλία Τραυλού, που βρέθηκε στην πόλη ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα του βιβλιοπωλείου Βαταμίδη προκειμένου να παρουσιάσει το νέο της βιβλίο  με τον τίτλο «Γυάλινος Χρόνος» από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Την χαρά και την τιμή να προλογίσω το λογοτέχνημα μοιράστηκα προσωπικά με τον χαρισματικό και πνευματικά ανήσυχο ψυχολόγο Στράτο Βραχιώλια, ενώ η ενορχήστρωση της βραδιάς από τον Γιάννη Βαταμίδη αξίζει συγχαρητηρίων, συνοδευόμενων από την ευχή να ακολουθήσει πλήθος ανάλογων εκδηλώσεων στο μέλλον, καθώς αποδείχτηκε ότι το έδαφος της πόλης είναι γόνιμο και το κοινό της διψασμένο για τέτοιες πρωτοβουλίες.

[λίγα λόγια για το βιβλίο]

Η υψηλή αναγνωστική αξία του τελευταίου πονήματος της συγγραφέως έγκειται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που γράφτηκε για να τέρψει ή να κολακεύσει τον αναγνώστη του. Δεν είναι ένα βιβλίο που διαρκεί όσο τα απογεύματα που απαιτούνται για την ανάγνωσή του. Απεναντίας, είναι ένα βιβλίο που εξοφλεί το χρέος του προς το κοινό του σε βάθος χρόνου, εξοπλίζοντας με βέλη τη φαρέτρα του αναγνώστη, προκειμένου έτσι να τον προετοιμάσει για τις μεγαλύτερες μάχες της ζωής του, την αναμέτρηση με τον θάνατο και την μάχη για να κατακτήσει την ζωή.

Η αγάπη, που προσπερνά τους βιαστικούς και ξεδιψά τους διψασμένους, είναι στο επίκεντρο του Γυάλινου Χρόνου. «Είναι κακό τελικά να αναβάλλεις την αγάπη για αργότερα», ανακαλύπτει η ηρωίδα, Βέρα Δελλή. «Να θεωρείς δεδομένους κάποιους ανθρώπους. Κανείς δεν είναι κανενός και ανήκουμε σε όποιους διαλέγουμε να ανήκουμε.».  Έλα, όμως, που δεν διαλέγουμε πάντοτε σωστά. Ο Γυάλινος Χρόνος είναι ένα δύσκολο βιβλίο. Δύσκολο, ωστόσο, όχι για τον αναγνώστη του, αλλά για την συγγραφέα του που επέδειξε αξιοζήλευτο θάρρος στην αναμέτρηση με τόσες αλήθειες που ο άνθρωπος αποφεύγει συστηματικά είτε από αδυναμία, είτε από άγνοια. Με την ιστορία της, η Βέρα Δελλή διδάσκει ότι μελαγχολούν οι άνθρωποι που ξέρουν ότι θα φύγουν από τη ζωή, μελαγχολούν όμως περισσότερο εκείνοι που ανακαλύπτουν ότι δεν έζησαν τη ζωή που τους ταιριάζει. Για όσους το επιθυμούν βαθιά, αυτό το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει την αφορμή να σκεφτούν για πρώτη φορά, πράγματα που νόμιζαν ότι τα είχαν σκεφτεί ήδη.          

Αν η ηρωίδα της Πασχαλίας Τραυλού ήταν άνεμος, θα ήταν μια φουντωμένη σοροκάδα που επιστρέφει στο καμάρι της Σαντορίνης, για να ξεράσει με δύναμη την θάλασσα στην ακτή. Κι αν ήταν στιχάκι, τότε θα δανειζόταν την πνοή της από  Το Παράπονο του Ελύτη. «Στ’ αληθινά στα ψεύτικα, το λέω και το ομολογώ, σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα. [..] Δεύτερη ζωή δεν έχει». Μόνο που, όπως μας ψιθυρίζει στο αφτί η συγγραφέας, για την Βέρα Δελλή, δεν είναι αργά… Για καμία Βέρα Δελλή δεν είναι αργά.