Λίγες εβδομάδες μέχρι
τις εκλογές και η Ελλάδα θυμίζει χώρα της Βορείου Αφρικής στα πρόθυρα εμφυλίου.
Με τις υπερβολές και τις ακρότητές μας καταφέραμε να φέρουμε την Ελλάδα μας
–αυτή για την οποία όλοι κοπτόμαστε- από τα πρόθυρα της καταστροφής στην
ελεύθερη πτώση του χάους.
Πολιτικά κόμματα που χωρίζονται
και επανενώνονται για να χωριστούν ξανά και να ενωθούν με άλλα. Βουλευτές που
αναζητούν «στέγη» και εκλογή σε διπλανά «μαγαζιά». Ξυλοδαρμοί για πολιτικά
φρονήματα (εκτός αν εσείς αντιλαμβάνεστε διαφορετικά τη φυλετική βία, τους
ξυλοδαρμούς στα Εξάρχεια, τις εισβολές σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και τα
γιαούρτια). Φραστικές απειλές, δημόσιοι εκβιασμοί για χάος, πείνα, κατάρρευση.
Και ένας λαός που δεν ξέρει τι σημαίνει απαγορεύεται, τι σημαίνει σεβασμός σε
κανόνες. Που είναι ακόμα περνάει με κόκκινο και καπνίζει στο εστιατόριο. Που
είδε το νόμο για τα αυθαίρετα ως ευκαιρία για να κτίσει μερικά ακόμα και να τα
νομιμοποιήσει άμεσα.
Η χωρά μας βουλιάζει και η κοινωνία μας μάχεται
ανεμόμυλους. Τους κακούς ξένους, τους μοχθηρούς τραπεζίτες. Και μόνη ηδονική
σκέψη το Αρκάδι. Να πέσουμε και να τους πάρουμε μαζί μας! Αυτή λοιπόν είναι η
νέα Μεγάλη Ιδέα του Έθνους. Η που θα ρίξουμε κανόνι (όμοιο με αυτό για το οποίο
βρίζουμε τον Λαυρεντιάδη ή τον Λαναρά) ή που στάχτη να γίνουν όλα –και όλοι.
Με τη βοήθεια και των Ευρωπαίων φίλων μας -που είτε
δεν καταλαβαίνουν είτε πολύ καλά καταλαβαίνουν- η Ελληνική Κοινωνία οδηγείται
για άλλη μια φορά στις εκλογές με ψεύτικα διλήμματα (αυτά που κάποτε είχε
καταγγείλει ο Αντώνης Σαμαράς) και πολεμικές ιαχές. Μέτωπα αριστερά ή δεξιά,
δραχμή ή ευρώ, μέσα ή έξω από την Ευρώπη, με ή χωρίς το μνημόνιο. Καμιά
κουβέντα για τις διαρθρωτικές αλλαγές –κι ας τις επισημαίνουν όλοι, Έλληνες και
ξένοι αναλυτές, ως αναγκαίες- καμιά κουβέντα για την εγκληματικότητα, καμιά
κουβέντα για την ελληνική ανομία. Και φυσικά λέξη για την Παιδεία, για το
περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα. Οι Έλληνες θα ψηφίσουν και πάλι για να
στείλουν μήνυμα και όχι για να διαλέξουν κυβέρνηση και μετά θα βρίζουν όποιον
κι αν εκλεγεί γιατί δεν έκανε τα όνειρά τους πραγματικότητα.
Αυτό ωστόσο που κανείς δεν βλέπει, δε θέλει να δει,
είναι την ξέρα, το αδιέξοδο της πορείας μας. Οι εκκλήσεις των Ευρωπαίων είναι
«ωμή παρέμβαση» ή «δείγμα τρόμου μη τους παρασύρουμε» ή ακόμα «μπλόφα» που
εξυπηρετεί τα κόμματα του μνημονίου. Κανείς δε σκέφτεται ότι μπορεί να είναι
απλώς μια φωνή λογικής (όχι απαραίτητα σωστής, ή μοναδικής) που μάταια
προσπαθεί να μας ξυπνήσει.
Δεν έχω καμιά ελπίδα πια για αυτή την κοινωνία. Μια
κοινωνία σε πλήρη παρακμή, που δεν αναζητά καν κάτι ελπιδοφόρο να πιαστεί, να
σηκωθεί. Ψάχνει μόνο εξιλαστήρια θύματα, άφεση αμαρτιών (και χρεών) και ηρωικές
εξόδους. Γι αυτό και δεν πιστεύω ότι υπάρχει φάρμακο για το πρόβλημά της, όχι
τουλάχιστον κανένα με άμεσο αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν η χώρα θα τα καταφέρει να
ξεπεράσει τον κάβο και να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Για τους
Έλληνες ωστόσο δεν έχω αμφιβολίες… καληνύχτα σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου