Το μεράκι, το όνειρο, η αγάπη και η όρεξη για δημιουργία ενός συμπολίτη μας.

Δημοσιευμένο άρθρο στο περιοδικό ΜΟΤΟ και φωτογραφίες προόδου εργασιών...

Αντώνης Μπαλούτσος: Stay Alive. Keep Riding!

HONDA  C50…. ένα μηχανάκι θρύλος για την Ελληνική (και όχι μόνο..) ιστορία των δύο τροχών, μια και όλοι μας, όλο και κάτι έχουμε να θυμηθούμε από αυτό!

Πίσω στο μακρινό 1985 και στα ανήσυχα χρόνια της εφηβείας, τότε που τα όνειρα διαδέχονταν το ένα το άλλο όπως αλλάζουν οι ταχύτητες σε ένα καθαρόαιμο δίχρονο με τις στροφές στα κόκκινα, και το μικρόβιο του μοτοσυκλετισμού να είχε είδη δημιουργήσει τα αντισώματα του στον οργανισμό μου, αντιστεκόμενο σε κάθε μορφή εξορκισμού του κακού (όπου κακό = μηχανάκι)

Έτσι, η πολυπόθητη λαχτάρα για να αποκτήσω μηχανάκι βάραινε αποκλειστικά τις πλάτες μου, και το σχεδόν ανύπαρκτο τότε πορτοφόλι μου. Μετά από εργασία σχεδόν δύο χρόνων σε διάφορες δουλειές, το κομπόδεμα μου έφτασε αισίως τις ογδόντα τέσσερις χιλιάδες δραχμές δίνοντας μου την δυνατότητα να εμφανιστώ περιχαρής στην αντιπροσωπία της HONDA αρχές Μαρτίου του 85 αξιώνοντας την απόκτηση του δημοφιλέστερου για τα εφηβικά δρώμενα της εποχής εκείνης μηχανάκι, το HONDA C50, το γνωστό σε όλους μας παπάκι.

Έκτοτε, στάθηκε πιστός και ακούραστος σύντροφος γράφοντας δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα σε κάθε λογής διαδρομές, εξερευνώντας "φορτωμένο" το νησί της Σαμοθράκης, λαμβάνοντας μέρος ακόμα και σε αγώνες δεξιοτεχνίας της τοπική λέσχης αρκετά ελαφρωμένο και πειραγμένο βέβαια, εκτελώντας δρομολόγια Αλεξανδρούπολη – Κομοτηνή ένεκα στρατιωτικής θητείας, οδηγώντας όνειρα και προσδοκίες, σφυρηλατώντας ως η πρώτη αγάπη αισθήματα πάθους και έρωτα!

Τα χρόνια κύλησαν, μηχανάκια μεγαλύτερου κυβισμού πέρασαν από τα χέρια μου αλλά το C50 παρέμενε πάντα εκεί, έως τα μέσα του 1997, όπου αρκετά ταλαιπωρημένο πλέον σήκωσε το διπλό του στάντ αφήνοντας την τελευταία του πιστονιά στην πίσω αυλή μου.

Τα χρόνια συνέχισαν να διαδέχονται το ένα το άλλο κάνοντας κόντρα με τις προτεραιότητες της ζωής, και το ταλαίπωρο παπάκι αφέθηκε στη φθορά του χρόνου και των καιρικών φαινομένων, εξακολουθώντας όμως να μου χαμογελά από την πίσω αυλή δηλώνοντας την παρουσία του.

Η προτροπή οικείων, φίλων και γνωστόν για την αποκομιδή του σε γειτονική μάντρα με παλιοσίδερα, μια και δεν είχε πλέον καμία αξία όπως έλεγαν, φάνταζε μέσα μου ως φαρσοκωμωδία κάθε φορά που θωρούσα το ταλαίπωρο παπί από την τζαμαρία του μαγαζιού μου.

Τι λέτε ρε…. παλιοσίδερα το παπί μου, αυτό που περάσαμε τόσα μαζί, και μου έμαθε και γνώρισα άλλα τόσα!!

Και ξαφνικά… όλα ήταν εκεί!

Όνειρα, ελπίδες, έρωτες, αγωνίες, πόνοι, λαχτάρες, πάνω σε ένα ξεθωριασμένο μπλε μηχανάκι με μια σκισμένη σέλα, σε μια γωνιά στην πίσω αυλή.

Ήξερα πλέον τη περίμενε… δεν μπορείς έτσι απλά να αρνηθείς την ύπαρξή σου, και αυτό το κομμάτι σίδερα και πλαστικά ήταν μέρος της δικής μου ύπαρξης!

Οργασμός σκέψεων για αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει διακατέχουν το μυαλό η μία την άλλη (σαν τα δίχρονα που λέγαμε…) αλλά αυτό το ονειρικό σχέδιο έπρεπε να γίνει σωστά!

Μετά από μια δεκαετία σχεδόν ακινησίας το θρυλικό παπί άφησε την πίσω αυλή, και περνώντας την πόρτα του μαγαζιού ανέβηκε στον πάγκο που κατασκευάσθηκε και στήθηκε αποκλειστικά για αυτό σε μια γωνιά του μαγαζιού μου μαζί με ένα στάντ ραφιών το οποίο θα δεχόταν τα επερχόμενα ανταλλακτικά, σε μια προσπάθεια να ξαναβρεί την προσωπικότητα του, όπως τότε, όταν πρωτοκύλησε τις ρόδες του έξω από την βιτρίνα!

Ο στόχος είχε ξεκαθαρίσει πλέον μέσα στο μυαλό μου. Όταν αγαπάς κάτι πάρα πολύ κάνεις τα πάντα για αυτό… με κάθε κόστος!

Είχε προηγηθεί επικοινωνία με φιλικό άτομο στην επίσημη αντιπροσωπεία της HONDA το οποίο με διαβεβαίωσε ότι μπορούν μεν να βρεθούν τα γνήσια ανταλλακτικά και εξαρτήματα για το συγκεκριμένο μοντέλο, αλλά απαιτείτε αρκετή υπομονή για την συγκέντρωση τους, διότι μην ξεχνάμε ότι έχουν πέραση και 26 ολόκληρα χρόνια.

Έτσι, αρχές του 2008 ξεκίνησε η αποσυναρμολόγηση του C50,  βίδα βίδα, κομμάτι κομμάτι διαλύοντας το ολοκληρωτικά.

Η χρόνια έκθεση όμως στα στοιχεία της φύσης και η ακινησία άρχισαν να δείχνουν τις συνέπειες τους αρχής γεννώμενης από το ψαλίδι, στο οποίο "έβρασε" ο άξονας κάνοντας αδύνατη την αφαίρεση του (παρά το ζέσταμα με οξυγόνα και αρκετές σφυριές) με μόνη λύση την κοπή του, καθιστώντας το όμως ακατάλληλο για επαναχρησιμοποίηση.

Με το πέρας της αποσυναρμολόγησης, την καρδιά του C50, τον κινητήρα, ανέλαβε έμπιστος φίλος παλιός στο χώρο των μηχανολογικών να φέρει εις πέρα το απαραίτητο "μπαϊ πας" που είχε ανάγκη μετά από τόσα χρόνια λειτουργίας, και ο σκελετός με το πιρούνι πήραν το δρόμο για την αμμοβολή για ένα εκ βαθέων καθαρισμό των μετάλλων, εκτός από το ντεπόζιτο το οποίο έδειχνε να χρειάζεται μόνο ένα φρεσκάρισμα στο βάψιμο (όπως αποδείχτηκε όμως είπε στο τέλος την τελευταία του λέξη)

Η διάβρωση όμως έδειξε και πάλι το πρόσωπο της, καθώς η αμμοβολή έφερε στο φως σαπίλες, που εμφανίστηκαν στην ένωση του μεταλλικού πίσω φτερού με τον σκελετό.

Σαν ανταλλακτικό το μεταλλικό πίσω φτερό βρέθηκε κάπου στο εξωτερικό, αλλά ήταν απροσδιόριστος ο χρόνος παραλαβής του.

Τη λύση έδωσε ο φίλος μου στο Βαφείο-Φανοποιείο, επισκευάζοντας  τις σαπίλες…. με ιδιαίτερη μαεστρία.

Ανακτήθηκε ο κωδικός του χρώματος του από την HONDA, και έμελλε τώρα το στάδιο της βαφής.

Στο μεταξύ, οι πρώτες παρτίδες των ανταλλακτικών και εξαρτημάτων από το C50 είχαν αρχίσει είδη να καταφθάνουν γεμίζοντας τα ράφια μου. Σε τυπικό έλεγχο τους διαπίστωσα ότι αρκετά από τα πράγματα που ζητούσα ήταν ελλείπεις, λαμβάνοντας κατόπιν εξηγήσεις από την αντιπροσωπεία πως οτιδήποτε διαλύετε… έχει ξεχωριστό κωδικό.

Άντε πάλι από την αρχή οι παραγγελιές. Ευτυχώς οι άνθρωποι στα ανταλλακτικά ήταν πέραν του δέοντος εξυπηρετικοί και πρόθυμοι να ψάξουν κωδικούς, μόνο από τηλεφωνική περιγραφή που τους έκανα.

Με πολύ λίγα εξαρτήματα να έχουν απομείνει προς παραλαβή, παρέλαβα από το βαφείο τον σκελετό με το πιρούνι και το ντεπόζιτο, και αντικρίζοντας το αποτέλεσμα τα πρώτα θετικά μηνύματα για την επίτευξη του στόχου μου άρχισαν να φωλιάζουν στο μυαλό μου!

Τοποθετώντας τον βαμμένο σκελετό πάνω στο πάγκο του και αντικρίζοντας τον όγκο των ανταλλακτικών που είχαν μαζευτεί πάνω στα ράφια, μια ανησυχία άρχισε να με διακατέχει σχετικά με την επόμενη φάση τις συναρμολόγησης, μια και δεν είναι κάτι που το κάνεις κάθε μέρα, πόσο μάλλον όταν ασχολείσαι για πρώτη φορά.

Όπως λέει όμως και μια παλιά λαϊκή ρήση, 'η αρχή είναι το ήμισυ του παντός' οπότε ξεκίνησα την συναρμολόγηση ξεκινώντας από τα ρουλεμάν στο πιρούνι και την μπροστινή ανάρτηση, έτσι ώστε να μπορέσει να σταθεί όρθιο.

Ο φρεσκοβαμμένος σκελετός του C50 άρχισε να δέχεται σταδιακά ανταλλακτικά και εξαρτήματα όλα καινούργια πλέον, κάνοντας τη μορφή του όλο και ποιο γνώριμη, πλησιάζοντας την εικόνα που είχα όταν το είχα πρωτοδεί!

Στο θέμα των ανταλλακτικών και εξαρτημάτων του C50, βρέθηκαν τα πάντα καινούργια και γνήσια (μέχρι και οι κοπίλιες από τους άξονες) εκτός από τη μεταλλική βάση της μπαταρίας, τη βάση της ηλεκτρονικής και του ρελέ φλας, και τη εσωτερική μεταλλική βάση-πλάκα του πολλαπλασιαστή, τα οποία δεν υπήρχαν. Χρησιμοποιήθηκαν τα δικά του, αφού αφαιρέθηκε η σκουριά, ασταρώθηκαν και βάφτηκαν εξ αρχής.

Κατά την τοποθέτηση του ντεπόζιτου διαπίστωσα ότι είχε πετάξει  σκουριά στο εσωτερικό του, προφανώς επειδή έμεινε 3 χρόνια άδειο και ανοιχτό (μέγα λάθος)

Πρόβλημα… στο οποίο έδωσε λύση, τα υπολείμματα από το εργαστήριο. Ρινίσματα μέταλλου από το δισκοπρίονο προστέθηκαν μέσα στο ντεπόζιτο μαζί με διαλυτικό νίτρου, και άρχισε ένα τρελό κούνημα για κάμποση ώρα εξαφανίζοντας τη σκουριά.

Μετά το ανέβασμα του κινητήρα και της τελικές συνδέσεις στα ηλεκτρικά, τα οποία με το γύρισμα του διακόπτη δούλεψαν άψογα, υπήρχε μεγάλη αγωνία για την πρώτη δόκιμη του μοτέρ επί του πάγκου, πράγμα που επισκιάσθηκε από το πρόβλημα που προέκυψε στο καρμπυρατέρ. Παρά τον σχολαστικό καθαρισμό του, και αφού αλλάχτηκαν όλα τα ζιγκλέρ, βελόνα, λαστιχάκια, φλάντζα κλπ, μόλις δέχτηκε καύσιμο άρχισε να χάνει συνεχόμενα από την υπερχείλιση.

Η αλλαγή νέου φλοτέρ και του εμβόλου του δεν έφεραν αποτέλεσμα, καθότι η πατούρα που υπάρχει στην υποδοχή του εμβόλου είχε "ψωριάσει" με αποτέλεσμα το εμβολάκι να μην σφραγίζει την οπή της υπερχείλισης.

Αναγκαστική οδός πλέον το καινούργιο καρμπυρατέρ, το οποίο αφού τοποθετήθηκε στη θέση του, το μικρό μοτεράκι του C50 έδειξε την αξιοπιστία του και πάλι μετά από τόσα χρόνια.

Στην δεύτερη μανιβελιά έσκασε, και στην τρίτη πήρε μπροστά δίνοντας στα αυτιά μου εκείνο τον γλυκό αθόρυβο ήχο του!

Τα ελάχιστα πράγματα που είχαν απομείνει να δεχθεί επάνω του επισπεύσθηκαν από την αγωνία να το κατεβάσω από τον πάγκο και να κάνω μια βόλτα μαζί του!

Τελευταίο κομμάτι στη συναρμολόγηση του C50 η πίσω σχάρα του. Αν και δεν ήταν αξεσουάρ της HONDA, την τοποθετούσε τότε η εδώ αντιπροσωπεία στο συγκεκριμένο μοντέλο τα χρόνια εκείνα, κάνοντας το C50 γνώριμο με αυτήν τη σχάρα.

Είναι Ελληνικής προελεύσεως, της βιοτεχνίας Ε.Β.ΕΙ.Ε. με κωδικό παραγωγής μάλιστα στο καρτελάκι της για το HONDA C50.

Βρέθηκε στη HONDA Θεσσαλονίκης με έντονη τη φθορά του χρόνου, και απλά δέχτηκε ένα φρεσκάρισμα στο χρώμα της.

Απερίγραπτη η χαρά και η συγκίνηση, τόσο για το ότι όλα δούλευαν ρολόι, αλλά και για την εικόνα που αντίκριζα πάνω στον πάγκο μια και το ταλαίπωρο κάποτε παπάκι μου ήταν πλέον καινούργιο!

Πέρασαν σχεδόν τρία χρόνια πάνω σε αυτόν τον πάγκο, με αμέτρητες ώρες προσπάθειας και αγωνίας. Όχι απλά βιδώνοντας βίδες και εξαρτήματα… αλλά μόνο όταν υπήρχε η διάθεση… συνθέτοντας ένα πάζλ αναμνήσεων και αισθημάτων!

Για την ιστορία και ότι αφορά το οικονομικό μέγεθος, αν και αυτό που νιώθεις και αισθάνεσαι δεν αγοράζετε ούτε μετριέται με χρήματα, το εγχείρημα αυτό άγγιξε αισίως τα 3500 ευρώ…. αξίζοντας πιστεύω μέχρι και το τελευταίο λεπτό!

Ένας κύκλος έκλεισε…. ένας καινούργιος ξεκινάει!!

Ήρθε η ώρα να κατέβει από τον πάγκο.

Με μηδέν χιλιόμετρα (συγνώμη, μίλια) στο νέο του καντράν πλέον, είναι έτοιμο να ρολάρει τις ρόδες του και πάλι στους γνώριμους γι΄αυτό δρόμους της Αλεξανδρούπολής… οδηγώντας και πάλι όνειρα και ελπίδες!!!!

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους τους οποίους χωρίς την υπομονή, κατανόηση, και βοήθεια τους, θα μου ήταν πολύ δύσκολο να φέρω εις πέρας το εν λόγο εγχείρημα.

Τη HONDA Σαρακάκη στην Αθήνα, και συγκεκριμένα τον κ. Δημήτρη Μπέτσικο και τον κ. Νίκο Τυροδήμο, τη HONDA Δαβανόπουλος στην Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα τον κ. Νίκο Παπαδόπουλο και τον κ. Πασχάλη Κεχαγιά, για την άμεση ανταπόκριση και βοήθεια τους στην δαιδαλώδες συγκέντρωση των ανταλλακτικών.

Τον Φίλο Τάσο Αποστολίδη για τις εργασίες στο βαφείο του.

Τον Φίλο Γιώργο Μιχαηλίδη, για τις "χειρουργικές" επεμβάσεις που έκανε στον κινητήρα του C50.

Τις ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ Ζουμπουλάκη, και τον Φίλο Σάββα, για την βοήθεια στα αυτοκόλλητα και την δημιουργία της πινακίδας.

Τον ανιψιό μου Στράτο Μαστρονικόλα, που είχε αναλάβει να κάνει τον courier κάθε φορά που υπήρχε παρτίδα ανταλλακτικών από την Αθήνα.

Τον Φίλο Γιάννη Μόκαλη, για την παραχώρηση του δικού του "παροπλισμένου" HONDA C50 χρησιμοποιώντας το ως "ζωντανό" manual.

Και τέλος, τον Φίλο Γιάννη Μητράκη, τον Jhonny, που ήταν πάντα παρών βοηθώντας και συμβουλεύοντας.

Παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ!!

Stay Alive .... Keep Riding!!!!