Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, εκδηλώσεις στην Αλεξανδρούπολη το Σάββατο 10 Οκτωβρίου

Η Εταιρία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας και ο Σύλλογος Οικογενειών και Φίλων Ψυχικής Υγείας Ν. Έβρου διοργανώνουν μια σειρά δράσεων με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ψυχικής Υγείας, το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015, στον χώρο του Δημοτικού Θεάτρου  10:00-14:00 θα γίνει συγκέντρωση ειδών ένδυσης και τροφίμων για παιδιά σχολικής ηλικίας, τα οποία θα διανείμει η Κίνηση Αλληλεγγύης Πολιτών Αλεξανδρούπολης. Ταυτόχρονα θα πραγματοποιείται η δράση για τα παιδιά «Νιώθω και Σχεδιάζω» .

Στον ίδιο χώρο, στις 20:00, η Κινηματογραφική Λέσχη Αλεξανδρούπολης, στα πλαίσια της Ημέρας θα προβάλει την ταινία

«Si puo fare» (Μπορεί να γίνει) και θα ακολουθήσει συζήτηση για τους στόχους  και τις προοπτικές της Κοινωνικής Οικονομίας.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΑΙΝΙΑΣ

Η ταινία εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’80 , όταν εφαρμόστηκε ο νόμος Μπαζάλια για το κλείσιμο των ψυχιατρείων και αναπτύχθηκε ένα πλήρες δίκτυο υπηρεσιών στην κοινότητα. Ίσως είναι πιο επίκαιρη από ποτέ δεδομένης της απόφασης να κλείσουν τα 3 κύρια δημόσια ψυχιατρεία της Ελλάδας (ΨΝΑ, Δρομοκαίτειο και ΨΝ Θεσσαλονίκης) μέχρι τον Δεκέμβρη του 2015.Στην ταινία δίνεται μια διαφορετική προσέγγιση της τρέλας, όχι ως νοσολογικής οντότητας που γίνεται αντικείμενο επιστημονικών ερευνών και εντάσσεται σε προκαθορισμένες κωδικοποιήσεις (DSM), αλλά με μια προσπάθεια ανάδειξης της προσωπικότητας και των δυνατοτήτων του ατόμου μέσα από την ένταξή του στην εργασία. Οι τρόφιμοι του ψυχιατρείου μέσω της συμμετοχής τους στην κολεκτίβα και με τη σταδιακή μείωση της φαρμακευτικής αγωγής τους έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν την υποκειμενικότητά τους και να δράσουν ως άνθρωποι και όχι ως άρρωστοι. Να αναγνωρίσουν και να εκφράσουν τις ανάγκες τους, να συνδιαλλαγούν, να αντιδράσουν, να θέσουν στόχους. Δεν αποτελούν πλέον αντικείμενα ενός ψυχιατρικού θεσμού, που η όποια παρέκκλιση από τους κανόνες του ψυχιατρείου αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα της ασθένειας ή παράβαση που πρέπει να τιμωρηθεί. Έχουν τη δυνατότητα να επαναοικοδομήσουν ένα καινούριο εγώ, αξιολογώντας το παλιό και χτίζοντας το νέο μέσω της διαλεκτικής με την κοινωνία. Για την αποκατάσταση των χαμένων κοινωνικών ρόλων , της επικοινωνίας και των σχέσεων χρειάζεται το προσωπικό, η κοινωνία και οι ασθενείς να αποδομήσουν τις παλιές τους ταυτότητες και να λειτουργήσουν αμοιβαία.