Τα πέτρινα
μανιτάρια της Θράκης, τα συναντάμε σαν
σύμβολα ιερής ισχύος, στις απότομες
πλευρές της προϊστορικής Ισμάρας (Μαρώνεια),
ή να υψώνονται θεόρατα όπως το
μανιτάρι των Λαγυνών, άλλοτε πάλι σε
κοιμητηριακούς χώρους όπως της Κίρκης
και του Πετρότοπου Κοτρωνιάς, ως προστάτες
και διαμεσολαβητές με το κόσμο των
νεκρών εξασφαλίζοντάς τους την μεταθανάτια
αναγέννηση.
Κάποτε ανάγλυφα σε βράχους,
όπως στο Μαγγάζι Κορνοφωλιάς, συνδυαζόμενα
με ηλιακούς δίσκους, επιβεβαιώνοντας εικονιστικά
την ενδιαφέρουσα πλευρά του μύθου, δηλαδή
της ένωσης του απολλώνιου στοιχείου (ήλιος)
και του χθόνιου διονυσιακού το μανιτάρι.
Στην πραγματικότητα, το
λατρευτικό σύμπλεγμα πέτρα-φυτό είναι o
αρχαϊκός συμβολισμός της ‘‘ιερής τοποθεσίας,’’
του πρωτόγονου βωμού και καλύπτει όλη
την ινδομεσογειακή έκταση.
Ποτέ ένα δέντρο ή ένα
φυτό δεν λατρεύτηκε αποκλειστικά για τον
εαυτό του αλλά πάντα γι αυτό που από
μέσα του αποκαλυπτόταν, γι αυτό που
συνεπαγόταν και σήμαινε.
Η ιερή ισχύς του μανιταριού
εκδηλωνόταν μέσα από τις βιολογικές του
ιδιότητες (ενθεογενείς ή ψυχοτρόπες), αποκτούσε
ιερότητα και μετατρέπονταν σε θρησκευτικό
αντικείμενο.
Η πέτρα εκπροσωπούσε την κατ’
εξοχή αλήθεια, την αφθαρσία και την
διάρκεια΄ το μανιτάρι με την περιοδική
του αναγέννηση εκδήλωνε την ιερή δύναμη
μέσα στην τάξη της ζωής και συμβόλιζε
τη θεότητα που λάτρευαν οι Θράκες κάτοικοι
της περιοχής.
Περισσότερες
πληροφορίες στο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου